(و لقد بعثنا فى كلّ امّة رسولا أن اعبدوا الله واجتبوا الطاغوت).[1]

«در هر ملتى پيابمرى برانگيختيم تابه مردم برساند كه خدا را بپرستيد و از پرستش خدايان دروغين دورى جوييد».

اين نه تنها توحيد است كه شك پذير نيست بلكه يك رشته مسائل عقيدتى و حتى احكام عملى از قضاياى روشنى است كه از نظر قرآن اصول همه شرايع آسمانى را تشكيل مى دهند در اين صورت چگونه «پلوراليزم» كه مى خواهد مسلمانان را به تجديد نظر در عقايد خويش دعوت كند، و مى گويد:

ارتباط نزديك ميان پيروان اديان مختلف ما را بر آن مى دارد كه «در عقايد سنتى خود بازنگرى كنيم، و حتى آن ها را زير سؤال ببريم». قابل قبول خواهد بود.

آيا تجديد نظر و شك و ترديد با يقينى بودن و بديهى بودن يك رشته قضاياى دينى سازگار است؟! فرض اين است كه مسلمان و مسيحى مى خواهند از طريق كثرت گرايى دست به دست هم بدهند، چگونه مى توانند در مسأله توحيد و تثليث، تجديد نظر كنند در حالى كه «توحيد» اساس اسلام و تثليث اساس مسيحيت است.

شراب يكى از محرّمات قطعى اسلام است و فرد شرابخوار در جامعه اسلامى توبيخ و مجازات مى شود، در حالى كه شرابخوارى در مسيحيت يك امر رايج و به يك معنى مشروع شمرده مى شود. چگونه مسلمان و مسيحى در اين نوع از احكام تجديد نظر كند؟