نيست، بلكه صلح كلى رستگارى است، مولوى مى گويد:

از نظر گاه است اى مغز وجود *** اختلاف مؤمن و گبر و جهود

چيزى كه هست متكلمان مسيحى، اين مسأله را جلا داده و از گوشه و كنار، دلايلى براى آن گرد آورده اند.

فلسفه غرب، از دوران «دكارت» به اين سو، (به جاى تحصيل يقين و تحكيم گزاره هاى عقيدتى و فكرى)، بيشتر به شكاكيت پرداخته و در حقيقت مكتب شك و ترديد دوران يونان باستان را دوباره با قيافه علمى زنده كرده است.

افلاطون و ارسطو و دست پروردگان آن ها كوشيدند، «سوفيسم» را از ميان بردارند، و انسان را به بارگاه علم و يقين وارد سازند، ولى فلسفه غربى از آن جا كه تهجربه و آزمون را به عنوان تنها منبع شناخت معرفى مى كند، در اين مورد، نتوانسته است در بسيارى از قضايا راه يقين را بپيمايد. «كانت» م يگويد: «شىء در خارج، غير از شىء در ادراك ماست»، هرگاه ما اين اصل را بپذيريم چگونه مى توانيم بگوييم جهانى در خارج از ذهن ما وجود دارد؟ او در فلسفه خويش به يك رشته پيش فرض ها يا قالب هاى ذهنى معتقد شده كه ادراكات ما با آن ها رنگ آميزى مى شود. در اين صورت، چگونه مى توانيم ادراكات خود را واقع نما بدانيم؟

«كانت» در حقيقت شك «پيرهونى» را احيا كرد، زيرا «پيرهون» عينيت هاى خارجى را نفى نمى كرد، ولى مى گفت: ممكن است اشياى خارجى به گونه اى باشند و ما آن ها را به گونه اى ديگر درك كنيم.

مسأله نفى مطلق گرايى به تدريج به آموزه هاى دينى نيز راه يافت تا سرانجام، «پلوراليزم»، ناخودگاه از اين اصل بهره گرفته و يك نوع تزلزل در آموزه هاى اصلى