مى آوريم، و به عيسى و محمد كفر مىورزيم[1]، اين افراد نيز از مجموع آيات وارد در موضوع صرف نظر كرده و به يك اشعار ضعيف كه آن هم با توجه به سياق و شأن نزول آيات، از بين مى رود، چنگ انداخته اند.

مجموع آيات موضوع در قرآن، از آيه چهل و يكم سوره مباركه مائده آغاز مى شود و در آيه پنجاهم پايان مى پذيرد، و سراسر آيات انتقاد از عملكرد يهود است كه احكام الهى را تغيير داده و پنهان مى كردند.

مثلا درباره زناى محصنه كه حكم تورات بر رجم است به سياه كردن چهره اكتفا مىورزيدند و يا درباره ديه دو نوع عملكرد داشتند هرگاه فردى از قبيله «بنى نضير» كشته مى شد، تمام ديه را مى گرفتند، در حالى كه اگر فردى از «بنى قريظه» كشته مى شد، نصف ديه را، زيرا قبيله نخست در موضع قدرته و دومى در موضع ضعف قرار داشتند، در حالى كه در تورات ديه انسان درباره همه يكسان است.

در عصر رسول خدا، زن و مردى از آنان زنا كردند و زناى آنان زناى محصنه بود با آگاهى از حكم آن در تورات، محاكمه را نزد رسول خدا آوردند، پيامبر فرمود: حكم تورات در اين مورد چيست، گفتند: سياه كردن صورت، فرمود دروغ گفتيد حكم آن رجم است، فرمود تورات را بياوريد، به هر قيمتى بود تورا ترا آوردند. مردى به نام «ابن صوريا» تلاوت آن را بر عهده گرفت، وقتى به حكم زنان رسيد، دست بر روى آن نهاد، سرانجام پس از اصرار دست برداشت و همگى اقرار كردند كه حكم آن در تورات رجم است و ما آن را پيوسته پنهان مى كرديم و خدا به پيامبر دستور داد كه حكم خدا را درباره او اجرا كند.