عملا بى اعتنا بودند.

قرآن در نقد اين نوع انديشه كه مانع از هر نوعه تحقق تحول در روح و روان انسان است هشدار مى دهد كه اين ها ملاك نجات نيست بلكه نجات در ايمان و عمل نهفته است.

در اين صورت مضمون آيه كوچك ترين ارتباطى به رسمى بودن همه اين شرايع در تمام زمان ها ندارد. بلكه بر اصل واحدى تأكيد مى كند كه در تمام شرايع از اعتبار خاصى برخوردار بوده است و آن اين كه نام ها، القاب، انتساب ها مايه نجات نيست، همه بايد با ايمان و عمل صالح مجهز شوند و اما در زندگى از كدام شريعت پيروى نمايند و انواع و خصوصيثات عمل صالح را از كدام آيين بگيرند، ايه درصدد تبيين آن نيست در اين قسمت بايد به آيات ديگر مراجعه كرد.

يكى از دستاويزهاى اين گروه اين است كه قرآن، تورات و انجيل را مايه هدايت و نور خوانده است چنان كه مى فرمايد:

(انّا انزلنا التّوراة فيها هدى و نور...) (مائده / 44).

(و آتيناه الانجيل فيه هدى و نور...) (مائده / 46).

هر دو آيه حاكى است كه اين دو كتاب، هنوز حالت روشنگرى و راهنمايى خود را در عصر رسول خدا از دست نداده بودند و طبعاً تا به امروز نيز باقى خواهند ماند.

اين نوع استدلال، بسان استدلال خود يهود و نصارى است كه در زندگى از شعار: (نؤمن ببعض و نفكر ببعض) پيروى مى كردند و مى گفتند به موسى ايمان