چون سال سنه ثلاث و خمسين (و ستمائة) نوشد، حالي عجبي [3] ظاهر گشت و آن چنان بود: كه از تقادير [4] آسماني، مزاج حضرت [5] سلطاني، با والده او [6] ملكه جهان تغيير پذيرفت، و چون او در حباله قتلغ خان بود هر دو را فرمان شد: تا او ده اقطاع ايشان باشد، و بر سر اقطاع روند، بحكم فرمان ايشان رفتند، و اين حادثه در روز سه شنبه ششم ماه محرم سنه ثلث و خمسين و ستمائة بود. چون ماه ربيع الاول در آمد، سلطان اسلام روز يكشنبه بيست [7] و هشتم ماه ربيع الاول اين سال قضاء ممالك و حكومت حضرت دهلي برقرار ما تقدم حواله داعي دولت منهاج سراج كرد. پادشاه را در سلطنت فراوان سال بقا باد [8]. و در ربيع الاخر از ملك قطب الدين حسين [9] علي، كه نايب ملك بود، سخني بر خلاف راي اعلي بسمع (مبارك) پادشاه رسانيدند روز سه شنبه بيست و سيم ماه مذكور [10] قطب الدين را مخاطب كردند و مقيد و محبوس گشت و شهادت يافت، پادشاه را بقا باد! روز دوشنبه هفتم جمادي الاولي، اقطاع ميرت، حواله ملك كشلي خان