روز چهارشنبه بيست و چهارم ماه محرم سنه ست و اربعين و ستمائة بدار الملك جلال دهلي باز آمد، و شهر را آذين [3] بستند، و بدولت و سلطنت بمقر پادشاهي بنشست، و ملك جلال الدين چون خدمت سلطان دريافت اقطاع سنبهل [4] و بداون او را شد و ناگاه خوف و هراس بدو راه يافت، از سنبل بر سمت كوه سنتور [5] برفت، و سلطان معظم مدت هفت ماه در حضرت (دهلي) مقام فرمود، تا ششم ماه شعبان سنه ست، رايات اعلي از دهلي بيرون آمد، و بر سمت [و] اطراف جبال و صحاري غزوها فرمود، و امرا را باطراف نامزد كرد و بحضرت بازگشت. و درين سفر دور ترا اتفاق نيفتاد و روز چهار شنبه نهم ماه ذي القعده بحضرت باز آمد، و لشكرها، اسلام، بر سمت كوهپايه رتن‌پور [6] برفت، و درين لشكر و مقام حضرت دو حالت [7] ظاهر شد: اول آنچه قاضي عماد الدين شفورقاني [8] متهم شد [9] روز جمعه نهم ماه ذي الحجه در قصر سپيد از قضا معزول شد، و از شهر بحكم فرمان در بداون [10] رفت. و ملك بهاء الدين ايبك خواجه در حوالي حصار