يحيي عليه السّلام ابن زكريا بود، چون مريم بكرامت فرزند بي پدر مشرف گشت، زكريا از حضرت عزت فرزند خواست اجابت آمد، علامت اجابت التماس نمود، خطاب آمد: كه نشان آنست، كه با قدرت و صحت در سه روز سخن نگويي مگر باشارت حق تعالي، او را يحيي كرامت كرده شد، حصور [1] با قدرت زن نخواست، و هرگز بزنان ننگريست، گناه نكرد و نه انديشيد. دران عهد ملكي دختري داشت باجمال، و زن آن ملك زال شده بود، ميخواست تا دختر خود را بجاء خود، در نكاح ملك آرد، مهتر يحيي منع كرد، دختر را بيار است، و ملك را مست كرد، و دختر را نزديك ملك فرستاد، و گفت: تا سر يحيي را پيش تو نيارد، ملك را دست ندهي. پس سر يحيي را ببريدند، و آن خون ميجوشيد، تا بخت نصر هفتاد هزار كس را بران خون بكشت تا بياراميد، و بعضي گفته‌اند:
ارطاجوس [2] مجوس ايشان را بكشت، و بروايتي رزين اشكاني يكي از ملوك طوايف بود. و اللّه اعلم بما في الغيبة [3] مستور.