ملك فخر الدين مسعود بن حسين، از شش برادر ديگر مهتر بود، و مادر او ترك [2] بود، و او پادشاه بس بزرگ بود. چون از مادر سلاطين نبود او را بتخت ممالك غور جاي نداده بودند [3]، بسبب آنچه [4] پنج [5] برادر هم از پدر و هم از مادر شنسباني بودند، و ملك الجبال محمد كه به غزنين شهادت يافت، از زن ديگر بود، كه خادمه مادر سلاطين بود، و ملك فخر الدين مسعود از كنيزك ترك بود، چنانچه تقرير يافت.
چون علاء الدين از انتقام اهل غزنين و خراب كردن قصرهاء بست، كه مقام آل [6] محمود بود فارغ شد، از غور لشكر مهيا كرد، و بطرف بلاد طخارستان رفت، و در فتح آن بلاد و قلاع، جلادت بسيار نمود، و امراء غور دران لشكر چندان شجاعت و مبارزت نمودند، كه اگر رستم دستان حاضر بودي داستان مردي ايشان خواندي، و چون آن بلاد مسلم شد، ملك فخر الدين مسعود را بتخت باميان بنشاندند و بدو سپردند، و چون ملك فخر الدين بدان [7] تخت بنشست، اطراف بلاد و ممالك جبال شغنان و طخارستان تا به دروازه و بلور [8]، و اطراف تركستان تا حد وخش [9] و بدخشان، همه در ضبط آمد، و ملك فخر الدين را فرزندان شايسته در رسيدند، و چون قماج از بلخ و يلدوز از هرات، كه بندگان سنجر (ي) بودند، قصد از عاج سلطان غياث الدين كردند، تا فيروز كوه را ضبط كنند، دولت غياثيه هنوز در اول طلوع بود [كه] ملك فخر الدين ايشان را مدد كرد، بدان شرط: كه هر چه