ملك قطب الدين حسن جد سلاطين بزرگ غور بود، امير عادل نيكو عهد و خوبروي و آثار عدل و مرحمت و احسان و شفقت او بر اهل بلاد غور ظاهر بود و جماعتي كه تمرد نمودند بقمع و قهر ايشان مشغول گشت [2]، و تعريك مفسدان از لوازم شمرد [3]، و در بلاد غور چون اصل ايشان از قبايل عرب بود، و پرورش و نشو و نما در كوه پايها يافته (بودند، استبداد و غلظت) استيلاء و عظمت و تمرد و گردن كشي در طبيعت و مزاج تمامت قبايل غوريان مركب بود، و مدام ميان هر دو قبيله خصومت و قتال بودي [4] و هر سال طرفي از اطراف ممالك (غور) خلاف ظاهر كردندي، و از اداي واجبات اموال قانون امتناع نمودندي و تا بدين عهد كه آخر دولت سلاطين بود حال آن طوايف هم بدين [5] جمله مشاهده مي‌افتاد، وقتي از اوقات در عهد ملك قطب الدين كه جد سلاطين بود، جماعتي از ساكنان تگاب [6] كه از ولايت و جيرستان بودند عصيان آوردند. ملك قطب الدين با حشم و امرا (ي غور) بپاي آن كوشك و حصار آن جماعت آمد، و ايشان را بطاعت خواند، انقياد ننمودند و بقتال مشغول شدند [7]، ناگاه از قضاء آسماني از طرف عصات تيري از كمان تقدير، بر چشم ملك قطب الدين آمد و هم از آن زخم چون بر مقتل بود، برحمت حق پيوست، و دران ساعت كه خدم و حشم آن (زخم) تير مشاهده كردند، جانسپاري و جلادت نمودند، و آن (كوشك و) حصار بگرفتند، و جمله آن عصات را بقتل رسانيدند، و آن موضع را خراب كردند