صاحب تاريخ ابو الحسن هيصم بن محمد نابي [1] چنين مي‌آورد: كه چون امارت خراسان و زاولستان از سامانيان و صفاريان بامير سبكتگين رسيد، و او چند كرت از بست بطرف جبال غور لشكر كشيده بود و قتال بسيار كرده.
چون تخت بامير محمود سبكتگين رسيد، امارت غوريان بامير محمد سوري رسيده بود و ممالك غور را ضبط كرده، تا گاهي [2] سلطان محمود را اطاعت نمودي، و گاه طريق عصيان سپردي، و تمرد ظاهر كردي، و آنچه از خراج اسلام مقرر بود باز داشتي، و به اعتماد قلاع [3] متين و شوكت و عدت وافر مخالفت [4] برزيدي [5]، و دل سلطان محمود مدام بدان سبب نگران ميبود و به سبب قوت رحمت و شوكت و اجبال [6] (و) حصانت و رفعت جبال ملتفت خاطر مي‌بود، تا با لشكر گران بجانب غور آمد، و او در قلعه آهنگران محصر شد و مدتها آن قلعه نگاه داشت و قتال بسيار كرد، و بعد از مدتها بطريق صلح از قلعه فرود آمد و بخدمت سلطان محمود پيوست، و سلطان او را [7] و پسر كهتر او كه شيش [8] نام بود، بجانب غزنين برد، بدان سبب كه امير محمد سوري پسر كهتر (خود) را دوست داشتي، چون بحدود گيلان [9] رسيد امير محمد سوري برحمت حق پيوست. بعضي چنان روايت كنند:
كه او چون اسير شد، از غايت حميت كه داشت، طاقت مذلت نياورد، خاتمي داشت در زير نگين زهر تعبيه كرده بودند، آنرا بكار برد و درگذشت. سلطان پسر او شيش را بغور باز فرستاد، و امارت غور به پسر مهتر او