پادشاه ضابط و قاهر بود، و سياست و عدل تمام داشت، و سنت اعزاز علما و غربا بر شرط اسلاف خود باقامت ميرسانيد، و هم در عهد پدر خود ملك تاج الدين حرب مذكور شد، و (به) شهامت و جلادت و كياست و شجاعت مشهور گشت و مدتها در عهد حيوة پدر خود ممالك نيمروز در ضبط آورد. چون ملك تاج الدين حرب برحمت حق پيوست، او ملك را متصرف شد، و او را دو برادر ديگر از يك كنيزك ترك بودند، و پيش از وي جمله پادشاهان و ملوك نيمروز برسم قديم مويها باز نمودندي، و كلاه جوار [2] نهادندي، و دو سه دستار بران بسته، و ديگر دستار سياه بر زبر جمله بسته. چون عهد دولت به ملك يمين الدين- بهرامشاه رسيد و مادر او تركيه بود، كلاه قندوز [3] و ترك [4] نهاد، و جعد تركانه بافت، و هر دو برادر او يك شهاب الدين علي، دوم ملكشاه هم بر لباس او بودند.
و اين داعي در شهور سنه ثلاث و عشر و ستمائة، از شهر بست عزيمت سيستان كرد، چون بدان حضرت رسيد، موضعي است، آنرا گنبد بلوچ [5] گويند از طرف شرق، رسول داران [6] استقبال نمودند، و اين داعي را به شهر آوردند و بموضعي كه آنرا مدرسه سر حوض گويند بطرف جنوب شهر كه آنرا در طعام [7] و بازار فرود گويند منزل فرمود، و در بارگاه آن پادشاه كريم مشرف شد هر كرت تشريف فرستاد، و تا آنجا بود، هر ماه علوفه بسيار از زر و غله فرستاد و اعزاز بسيار و اكرام بي‌شمار فرمود، بعد از هفت ماه بطرف خراسان مراجعت افتاد. ملك يمين الدين بهرامشاه در غايت ضبط و كياست و شهامت بود