اتابك ابو بكر پادشاه بزرگ بود، و ممالك فارس در ضبط آورد، چون اتابك سعد را سلطان محمد خوارزمشاه بتخت فارس باز فرستاد، بران قرار كه يك نصف ممالك فارس اتابك سعد را باشد، و يك نصف سلطانرا و بجهت آن يك نصف امير حاجي اختيار الملك نشاپوري را با وي بفرستاد اتابك ابو بكر و هر دو برادر او تهمتن و سنقر شاه با لشكر فارس پيش پدر باز آمدند، كه مملكت خود را بدست خصمان خود ندهيم. چون مصاف راست شد، اتابك سعد شمشيري بر روي پسر خود اتابك ابو بكر زد، و مصاف پارسيان شكسته شد، و اتابك سعد، ابو بكر را قيد كرد. چون اتابك سعد برحمت حق پيوست، اتابك ابو بكر را از قيد بيرون آوردند و بتخت فارس نشاندند. ممالك پدر و جد خود در ضبط آورد، و خصمان را مالش داد، و بعد از مدتي لشكر بطرف بحر فرستاد و دار الملك كيش [1] را و بحرين و هرمز بگرفت، و يك برادر را بنزديك كفار مغل فرستاد، و به آن جماعت صلح كرد و خراج و مال پذيرفت، و تن دران عار داد، خراج گذار كفار چين گشت، و با دار الخلافت مخالفت كرد، تا بدين غايت كه اين تاريخ در قلم آمد، حال برين جمله بود. حق تعالي سلطان السلاطين اسلام را، و ملوك و خاقان درگاه او را در جهانداري و حق گذاري باقي و پاينده داراد. بمحمد و آله الامجاد.

ملك مؤيد بنده ترك سلطان سنجر بود، و ملك نشاپور و بلاد آن طرف داشت چون جام و با خرز و سنگان [2] و جاجرم و سيران [3] و شارستان و جوزجان و ديگر شهرها كه از مضافات نشاپور است، او ملك نيكو سيرت بود چون عهد دولت سنجري به آخر شد، ملك مؤيد با شاه خوارزم و ملوك عراق