طغرل بنده محمود بود و در غايت جلادت و شجاعت بود، و در عهد سلطان مودود [2] از غزنين به خراسان رفته بود، و بخدمت سلجوقيان پيوسته، و مدتي آنجا بود و مزاج جنگهاي ايشان را دريافته، و در وقت عبد الرشيد بغزنين باز آمد، و عبد الرشيد را بگرفت و بكشت با يازده شاهزاده ديگر [3] و بر تخت غزنين بنشست و چهل روز ملك راند، و بي رسمي و ظلم بسيار كرد، او را گفتند (ي) كه ترا طمع ملك از كجا افتاد؟ گفت: وقتي كه عبد الرشيد مرا بجنگ الپ ارسلان ميفرستاد با من عهد كرد، و دست در دست من داده بود خوف جان بر وي (چنان) غالب شده بود: كه آواز لرزه از استخوانهاي او بسمع من ميرسيد [4]. دانستم كه ازين مرد بد دل هرگز كاري و پادشاهي نيايد مرا طمع ملك افتاد. چون چهل روز از ملك او بگذشت، تركي بود نوشتگين نام سلاحدار بود، پس پشت طغرل ايستاده بود [5]، با ديگري يار شد، طغرل را بكشتند [6]، و سر او بيرون آوردند، و بر چوبي كردند و گرد شهر گردانيدند، تا خلق ايمن شدند، و اللّه اعلم (بالصواب و اليه المرجع و المآب).

چون خداي تعالي بد كرداريهاء طغرل به وي رسانيد، و خلق را از جور و ظلم بي‌نهايت او خلاص داده [8]، (از) شاهزادگان مسعودي دو كس در قلعه برغند [9] باقي بودند: يكي ابراهيم، دوم فرخ‌زاد، و طغرل ملعون بجهت