بن حسان بن حسان بن تبع الاصغر [1]. چون بتخت نشست، مملكت اسلاف خود در ضبط آورد. بروايت تاريخ طبري نام او زرعه [2] بن حسان بود و لقب او ذو نواس، او بر دين جهودي بود، مرد عادل و ضابط و غازي بود، سالها بسيار در ملك بماند، و از جمله ملوك يمن و تبابعه كس ازو با هيبت تر نبود و سايس عظيم بود، و ممالك خود را ضبط كرد، و سپاه به ديار خراسان برد، جمله نصاري بودند (و) ذو نواس بر دين موسي عليه السّلام. اهل نجران را بدين خود دعوت كرد، هر كه اجابت نكرد، او را در آتش انداخت.
تنور درازي در زمين بكند، كه آنرا در عربيت اخدود خوانند، چندين هزار كس را در آتش بسوخت، تا زني را با فرزندي بياوردند، فرزندش را پيش ازو در آتش انداختند. زن بترسيد، فرزند فرياد كرد: كه اي مادر مترس! كه اينجا همه روح و ريحانست. ذو نواس چون آن بديد، دست از كشتن بداشت و بازگشت. شخصي ذو ثعلبان [3] نام به مستغاث بنزديك نجاشي ملك حبشه آمد، و چند ورق سوخته از انجيل نزديك او برد و نجاشي آن اوراق بنزديك قيصر روم فرستاد، كه بنزديك من حشم هست اما كشتيها نيست، از حبشه بزمين رفتن نتوان، كشتيها بفرست.
نجاشي حشم بسيار در كشتيها به يمن فرستاد، چون ذو نواس خبر يافت اول ايشان را بطريق خداع دفع كرد، و آن چنان بود كه ذو نواس بفرمود: تا چند خروار كليد ساختند و بنزديك حبشه كس فرستاد كه اين كليد خزاين است، كه در قلاع يمن نهاده شده است. بهر قلعه فوجي نامزد كن