و برادرش افريقيس بن ابرهه بمرد، مندر بعد از برادر به تخت نشست، و او را ذو الاذعار [2] لقب شد، و سبب اين لقب آن بود: كه لشكر ببلاد نسناس [3] برد، و آن جماعت خلقي‌اند: كه گردن و سر ندارند و چشم و دهان ايشان در سينه ايشانست، سياهان در آخر مغرب و جنوب‌اند. مندر لشكر بدان بلاد برد، و آن طرف را بزد، و از آن خلق برده بسيار آورد، خلق آن بديدند، ترسي و هيبتي از آن در دل خلق افتاد، او را ذو الاذعار لقب كردند او هم در عهد منوچهر بود، و او را مطيع بود، و مدت ملك او بيست و پنج سال بود [4] و اللّه اعلم بعوالم الهدي.

بن عمرو بن الحارث الرائش، بعد از مندر پادشاه شد، پسر عم مندر بود، و اين هداد پدر بلقيس بود. و بيك روايت گويند: او را با دختر پادشاه جن ازدواج افتاد بلقيس از آن دختر بود. اين هداد چون به ملك نشست، اطراف ممالك پسر عم را با يمن در ضبط آورد، و با خلق نيكوئي كرد. اما مدة ملك او اندك روزگاري يافت و درگذشت، و دختر او بلقيس پادشاه شد، و السلام.

بن شراحيل. بعد از پدر پادشاه يمن و مغرب شد، و او را هزار سپهسالار بود، و بر دست هر يك ده هزار مرد. و او تختي داشت، چنانچه قرآن از آن خبر ميدهد: