چون پدرش بمرد، ميان او و برادر حربها و مصافها شد در حدود مرو، و برادرش كشته شد، فيروز تخت عجم بمدد ملك طخارستان كه ايشان را هياطله گفتندي بگرفت و داد و عدل كرد و سيرت نيكو و مرحمت پيشه گرفت، و بعد از آن هفت سال در ملك او قحط افتاد، چنانچه درين هفت سال باران نباريد و بيشتر حيوانات بيابانها هلاكت شدند. فيروز بلاد ممالك خود (را) فرمان داد تا در انبارهاء غله و خزاين و ذخاير گشادند و آنچه بود بر خلق بوظايف [2] ما يحتاج ايشان قسمت كردند، تا درين مدت هفت سال هيچكس در مملكت او از گرسنگي هلاك نشد مگر يك مرد بشهر اردشير. اين حديث از تاريخ مقدسي نقل شد. پس از هفت سال حق تعالي از آسمان باران فرستاد چندان غله و نعمت از زراعت حاصل شد كه از هر دانه هفت خوشه، و از هر خوشه هفتصد دانه برست، چنانچه حق تعالي در قرآن فرمود: كمثل حبة انبتت سبع سنابل في كل سنبلة مائة حبه [3].
مقدسي چنين نقل كرده است از مفسران: كه معني اين آيت در هيچ وقتي نبوده است مگر در وقت فيروز، بعد از قحط فيروز با هياطله جنگ كرد و شكسته شد و عهد كرد با ايشان، و بملك باز آمد، و بعد از ان دوم بار عهد بشكست و با هياطله مصاف كرد و كشته شد، و فيروزنه شهر بنا كرد در اطراف ممالك خود، و بيست و هفت سال بود تا اجل فيروز آمد. و اللّه اعلم بالصواب.

چون مدت فيروز در گذشت، ازو دو پسر ماند: بلاش [4] و قباد. بلاش مرد عاقل و عادل بود و عمارت دوست، و با خلق نيكوئي بسيار كرد، و مملكت را به عدل و نيكوئي آبادان گردانيد، شانزده [5] شهر را بنا نهاد چون او به تخت بنشست، قباد با پنج كس از خواص، بطرف تركستان، بنزديك خاقان رفت بطلب مدد.
چون چهار سال از ملك بلاش درآمد درگذشت و اللّه اعلم.