او را هرمز البطل خواندندي از غايت دليري، و هرمز الجري هم خواندندي.
از جلادت و دليري چنان بود كه بر شير نشستي و شير را رام كردي. پدرش شاپور او را بخراسان فرستاده بود، ماده [3] لشكر بسيار شد، اعدا با شاپور گفتند: كه هرمز قصد آن دارد، كه ملك از تو بستاند، اين غمز [4] اعدا بسمع هرمز رسيد، هرمز يك دست خود ببريد و بنزديك پدر فرستاد، كه خصمان چنين سعايتي كرده‌اند، و در عجم قرار آنست: كه هر كس كه ناقص باشد، پادشاه نباشد، من خود را ناقص كردم تا دل پادشاه ازين غم فارغ باشد.
چون اين پيغام به شاپور رسيد بگريست و گفت: اگر از سر تا پاي خود را ناقص كني، فرزند و ولي عهد من توئي! او را ولي عهد كرد، و بعد از شاپور پادشاه شد، و اطراف ممالك عجم و حجاز و شام، و مبالغي از روم در تصرف آورد، و ماني زنديق را بر دروازه جندي‌شاپور ببلاد اهواز [5] بردار كرد، و با خلق و اتباع پدر خود نيكوئي كرد، و مدة يك سال و دو ماه [6] ملك راند.