هماي بنت بهمن، چون بهمن از دار فنا نقل كرد، خلق بر شاهي هماي دل بنهادند چون مدت حمل او به آخر رسيد، او را پسري آمد دارا نام كرد، بترسيد اگر ظاهر كند پادشاهي ازو برود، قصد كرد، تا پسر را هلاك كند، دلش بار نداد پسر را در مهدي نهاد، و مال و جواهر بسيار در آنجا نهاد، و او را در آب بلخ انداخت، و بقول صاحب تاريخ طبري آن مهد او بدست آسياباني افتاد، هماي متفحص آن حال ميبود. چون او را معلوم شد، آن شخص را طلب كرد، و ديگر مالش داد و بفرمود كه ازين ديار سفر بايد كرد. آن شخص آن مهد را برگرفت و با اتباع خود در دريا نشست، كشتي غرق شد، و آن مهد بر روي آب بماند و باد آنرا بدجله آورد، و بر دست قصاري [1] افتاد، آن قصار او را بيرون آورد بپرورد و ادبش آموخت. چون در رسيد دلش بسلاح و سواري ميل تمام كرد جمله در آموخت، و از قصار تفحص حال خود ميكرد. چون معلومش شد باقي جواهر و مال [2] از قصار بستد و اسپ و سلاح بخريد، در ميان صفاهان آمد، و بشهر ما سبذان [3] رسيد، كه دار الملك مادرش بود، روزي لشكر را بر هماي عرض ميكردند، در ميداني كه پيش او بود درآمد. چون سواران و امراء و ملوك را ديد، كه گوي ميزدند، او از همه ببرد، و از تير و از نيزه بر همه راجح آمد، او را بپرسيد كه تو كيستي؟ گفت: در هنرم ظاهر است. هماي از بالاي [4] منظر نگاه ميكرد و لشكر را انعام ميفرمود از حال آن جوان پرسيد، در هنر و جمال او متحير شده بود، و در باطنش ميلي تمام گشته، فرمان داد: تا او را بنزديك او آوردند. هماي از اصل و حال او پرسيد، جواب داد: كه پادشاه بنده را ازين جواب معذور فرمايد كه قصه من طويلي [5] دارد.