آورده‌اند كه حضرت در آن خطبه كه مى‌خواند فرمود كه فراگيريد از من مناسك خود را كه شايد نبينم شما را بعد از اين سال.

و منقولست كه در خطبه روز عرفه فرمود كه از من پرسيده خواهيد شد يعنى فرداى قيامت از شما خواهند پرسيد كه محمّد (ص) با شما چگونه زندگانى كرد؟ شما در جواب چه خواهيد گفت گفتند گواهى خواهيم داد كه اداى رسالت و امانت كردى و آنچه شرط ارشاد و نصيحت بود به جاى آوردى پس آن حضرت انگشت سبابۀ خود را به جانب آسمان برداشت و به سوى زمين فرود آورده گفت: اللّهم اشهد بار خدايا گواه باش و بعد از آنكه از حجّ مراجعت فرمود در اثناى طريق، به منزلى فرود آمد كه آن را غدير خم گفتندى و در نواحى جحفه واقعست و آنجا نماز پيشين در اوّل وقت اداء فرمود بعد از آن روى به ياران كرد و گفت أ لست اولى بالمؤمنين من أنفسهم؟ آيا من نيستم سزاوارتر به مؤمنان از نفسهاى ايشان همه گفتند «بلى يا رسول اللّه» همچنين است كه مى‌فرمائى و تو اولى از ما بمائى پس گفت من كنت مولاه فهذا علىّ مولاه هر كه من مولاى اويم اين على مولاى اوست.

در روايتى آن است كه فرمود كه خداى تعالى مولاى منست و من مولاى جمعى مؤمنانم بعد از آن دست مرتضى على به گرفت و فرمود كه هر كه: «من مولاى اويم پس علىّ بن ابى طالب مولاى اوست» پس از آن پنج دعا در شأن مرتضى على عليه السلام به تقديم رسانيد و گفت اللهم وال من والاه بار خدايا دوست دار هر كه على را دوست دارد و عاد من عاداه و دشمن دار هر كه على را دشمن دارد و أنصر من نصره و يارى ده هر كه على را يارى دهد و أخذل من خذله و فروگذار هر كه على را فرو گذارد و ادر الحقّ معه حيث كان و حق را با او دار، هر جا باشد مروى است كه عمر (رضى اللّه عنه) برخاست و دست مرتضى على بگرفت و گفت «بخّ، بخّ يا بن أبى طالب» نيكوئى و خرّمى باد ترا اى پس ابو طالب! «أصبحت مولى كلّ مؤمن و مؤمنه» بامداد كردى و مولاى همۀ مؤمنين و مؤمناتى و اين سه بيت از روضة الأحباب [1]به جهت مناسبت اينجا نقل افتاد.