دورۀ امامان مستور اسماعيليه آغاز مى‌شود. نوبختى مى‌نويسد مباركيه كه پيروان مبارك غلام اسماعيل بن جعفر بودند پس از جعفر بن محمد. محمد بن اسماعيل را به امامت برداشتند و گفتند چون اسماعيل در روزگار پدرش امام بود و درگذشت پس از وى امامت به برادرش موسى كاظم نرسد، زيرا پس از حسن و حسين امامت از برادرى به برادر ديگر نمى‌رسد و امامت حق محمد پسر اسماعيل است.

پس از مرگ محمد ميان دعاة اسماعيلى اختلاف افتاد برخى برادرش احمد بن عبد اللّه و بعضى پسرش احمد ملقب به ابو شلعلع را جانشين او دانستند. پس از آن سعيد بن حسين بن عبد اللّه بن ميمون به دعوت مردم برخاست. بايد دانست كه عبد اللّه (ميمون) و پسرانش پس از بيرون رفتن از بصره هميشه دعوت انتساب به خاندان عقيل بن ابو طالب را داشتند. سپس سعيد بن حسين به مصر رفت و ادعا كرد كه از علويان و فاطميان است و خود را عبيد اللّه ناميد. اين خبر به معتضد خليفۀ عباسى رسيد. فرمان به دستگيرى او داد. وى به مغرب گريخت و دو طايفه از بربريها را به كيش خود درآورد، چون حس كرد دعوى انتسابش به عقيل بن ابو طالب مورد قبول مردم نيست پسر بچۀ كم سنى را نشان داده وانمود كرد كه او از فرزندان محمد بن اسماعيل و نامش ابو القاسم حسن است و بعد از عبيد اللّه او قائم به امر مى‌باشد. در پيش گفتيم كه محمد بن اسماعيل در حدود سال (169 ه‌) در عسكر مكرم در گذشت. پسرش عبد اللّه موسوم به احمد الوفى كه مخفى و در پرده بود در نهان از عسكر مكرم بيرون رفت و به زمهر و از آنجا به ديلم آمد و در آنجا با دخترى از خاندان علوى كه پدرش امير على همدانى نام داشت ازدواج كرد و پسرى يافت كه او را احمد نام داد و ملقب به محمد التقى ساخت. دعوى پنهانى ايشان همچنان در بلاد عرب و ايران منتشر مى‌شد. عبد اللّه از ديلم به معرة النعمان نزديك حلب آمد و در آنجا اقامت كرد، سپس از آنجا به شهر سلميه نزديك حمص رهسپار شد و برادرش حسين را در معرة النعمان نايب خود ساخت. در سلميه پسرش احمد بن عبد اللّه را در حضور عده‌اى از داعيان جانشين خود كرد و سپس به شهر مصياف در سوريه رفت و بدانجا درگذشت و در بالاى كوهى او را به خاك سپردند كه از آن پس مشهد خوانده شد (212 ه‌) . پس از مرگش پسرش احمد بن عبد اللّه ملقب به محمد التقى به امامت نشست. اين امام سفرهاى بسيار كرد و دعاتى به اطراف فرستاده و گويند در سال 229 قسطنطنيه در گذشت. پس از وى پسرش حسين بن احمد ملقب به عبد اللّه الراضى به جاى وى در سلميه به امامت نشست و سرانجام در (267 ه‌) در گذشت و او را در مسجد بزرگ آن شهر به خاك سپردند. اينها همه مطالبى است كه از قول مورخ بزرگ اسماعيلى داعى ادريس عماد الدين بن حسن در گذشته در (872 ه‌) در