مكارم: مسأله روزه بر كسانى كه مبتلا به بيمارى استسقاء هستند، يعنى زياد تشنه مى‌شوند و توانايى روزه گرفتن را ندارند و يا براى آنها بسيار مشكل است، واجب نيست ولى بايد براى هر روز يك مد طعام كه در مسأله قبل [(1725)]به آن اشاره شد كفاره بدهند و بهتر است كه بيش از مقدار ضرورت آب نياشامند و اگر بعداً بتوانند قضا كنند احتياط واجب قضا كردن است.

[مسأله 1728 زنى كه زاييدن او نزديك است]

مسأله 1728 زنى كه زاييدن او نزديك است و روزه براى حملش (1) ضرر دارد روزه بر او واجب نيست. و بايد براى هر روز يك مد طعام يعنى گندم يا جو و مانند اينها به فقير بدهد (2) و نيز اگر روزه براى خودش ضرر دارد، روزه بر او واجب نيست (3) و بنا بر احتياط واجب (4) بايد (5) براى هر روز يك مد طعام به فقير بدهد. و در هر دو صورت روزه‌هايى را كه نگرفته بايد قضا نمايد.

(1) سيستانى: يا براى خودش. .

(2) سيستانى: بايد براى هر روز يك مد طعام به فقير بدهد و در هر دو صورت روزه‌هايى را كه نگرفته بايد قضا نمايد. [پايان مسأله ]خوئى، تبريزى: بايد براى هر روز يك مد طعام به فقير بدهد. .

(3) مكارم: [و]كفاره هم ندارد، ولى بعداً قضا مى‌كند. [پايان مسأله]

(4) [عبارت «بنا بر احتياط واجب» در رساله آيت اللّٰه اراكى نيست]

(5) خوئى، تبريزى: بنا بر احتياط مستحب. .

گلپايگانى: مسأله زنى كه زاييدن او نزديك است و روزه براى حملش يا براى خودش ضرر دارد، روزه بر او واجب نيست و بايد براى هر روز بنا بر احتياط لازم يك مد طعام به فقير بدهد و روزه‌هايى را كه نگرفته بايد قضا نمايد.

بهجت: واجب است افطار نمايد و براى هر روز يك مد طعام به فقير بدهد و در هر دو صورت روزه‌هايى را كه نگرفته، بعداً بايد قضا نمايد.

صافى: در صورت اول بايد. .

صافى: ولى اگر روزه براى خودش ضرر دارد، رعايت اين احتياط لازم نيست، اگر چه بهتر است. .

زنجانى: مسأله زن باردارى كه روزه براى حملش ضرر دارد، روزه بر او واجب نيست و بايد براى هر روز يك مد طعام به فقير بدهد و نيز اگر روزه براى خودش ضرر دارد، روزه بر او واجب نيست و بنا بر احتياط مستحب بايد براى هر روز يك مد طعام به فقير بدهد، و در هر دو صورت اگر تا ماه رمضان بعد بتواند بدون ضرر روزه بگيرد بايد روزه‌هايى را كه نگرفته قضا كند، بلكه به احتياط واجب اگر بعد از آن نيز بتواند روزه بگيرد، قضاى روزه بر او واجب مى‌شود.

فاضل: مسأله اگر روزه گرفتن براى جنين زن حامله ضرر داشته باشد روزه بر او واجب نيست و بايد قضاى آن را بعداً بگيرد و اگر روزه گرفتن براى خود زن حامله ضرر دارد نبايد روزه بگيرد و بايد قضاى آن را بعداً بگيرد و يك مُد طعام نيز براى هر روز كه روزه نگرفته به فقير بدهد.