ابوسفيان نيز عهد كرد كه مادام كه از قاتلان جنگ بدر انتقام نگيرد با همسر خود همبستر نشود.

و به اين ترتيب، قبيله قريش با هر وسيله‌اى كه در اختيار داشت، مردم را به جنگ با مسلمانان تحريك كرد و فرياد «انتقام، انتقام» همه مكّه را فرا گرفت.

سال سوّم هجرت فرا رسيد، قريش به عزم جنگ با پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم با سه هزار سوار و دو هزار پياده با تجهيزات كافى از مكّه خارج شدند، و براى تقويت روحيّه سربازان و بر افروختن خشم آنان در ميدان جنگ، «بت‌ها» و «زنان» خود را نيز با خود حركت دادند.

گزارش به موقع‌

عباس، عموى پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم هنوز اسلام نياورده بود، و در ميان قريش به كيش و آئين آنان باقى بود؛ ولى از آنجا كه به برادرزاده خود علاقه بسيار داشت، هنگامى كه ديد لشكر نيرومند قريش به قصد جنگ با پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم آماده حركت است، نامه‌اى نوشت و به وسيله مردى از قبيله «بنى‌غفار» به مدينه فرستاد [1] و هنگامى كه پيامبر صلى الله عليه و آله و سلم از جريان آگاه گشت، چند نفر از مسلمانان را دستور داد كه به سرعت راه مكّه را پيش گيرند، و از اوضاع لشگر قريش، اطّلاعات دقيقترى به دست آورند (و اين نخستين گام در مديريّت و رهبرى جنگ بود).

طولى نكشيد كه دو بازرس رسول اكرم صلى الله عليه و آله و سلم كه براى كسب اطّلاع رفته بودند برگشتند و گزارش چگونگى قواى قريش را به پيامبر رساندند و گفتند كه اين سپاه نيرومند تحت فرماندهى شخص ابوسفيان است.

تشكيل شوراى جنگى‌

[1]- مغازى واقدى، ج اول، ص 204.