در حديث معروفى اين نكته بسيار پر ارزش كه از مهمترين اصول مديريّت و سازماندهى است از پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم نقل شده كه فرمود:

«مَنْ أَمَّ قَوْماً وَفيهِمْ مَنْ هُوَ أَعْلَمُ مِنْهُ لَمْ يَزَلْ أَمْرُهُمْ إِلَى السَّفالِ إلى‌ يَوْمِ القِيامَةِ؛

كسى كه بر جماعتى امامت كند و رهبرى آنها را بر عهده گيرد در حالى كه در ميان آنها فردى از او آگاهتر وجود دارد، پيوسته كار آن گروه رو به سقوط مى‌رود!» [1]

اين اصل در تمام مراحل مديريّت و فرماندهى صادق است.

پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله و سلم فرمود:

«مَنْ وَلىَّ مِنْ أَمْرِ الْمُسْلِمينَ شَيْئاً، فَوَلىَّ رَجُلًا وَ هُوَ يَجِدُ مَنْ هُوَ أَصْلَحُ لِلْمُسْلِمينَ مِنْهُ فَقَدْ خانَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ؛

كسى كه متصدّى امور مسلمانان شود و فردى را به عنوان سرپرستى كارى تعيين كند، در حالى كه مى‌تواند كسى را پيدا كند كه براى مسلمانان از او بهتر باشد به خدا و رسولش خيانت كرده است!» [2]

در گذشته معمول بود كه لشكر را به چهار بخش تقسيم مى‌كردند: «مَيْمَنَه»؛ «مَيْسَره»؛ «قلب سپاه» و «مقدّمه يا طلايع». حتّى در لشكر 72 نفرى به ظاهر كوچك و در معنى بزرگ حضرت امام حسين عليه السلام در روز عاشورا، اين معنى دقيقاً رعايت شد.

يكى از ياران خاص را در مَيْمَنَه قرار داد، و ديگرى را در مَيْسَرَه، و خود امام عليه السلام در قلب لشكر قرار گرفت، (مقدّمه لشكر معمولًا مربوط به مواقعى بوده كه نقل و انتقالى صورت مى‌گرفت كه براى پيشگيرى از هر نوع غافلگير شدن، مقدّمه در فاصله‌اى جلوتر حركت مى‌كرد، تا تمام مسير را زير نظر بگيرند و در صورت احساس خطر و بودن دشمن در كمينگاه، به وسيله پيكهاى تيزرو فرمانده لشكر را باخبر كنند).

[1]- وسائل الشّيعه، ج 5، ص 415.

[2]- السّياسة الشّرعيّة، ص 6.