و درست يكى از مهمترين تفاوتهاى مديريّت غربى و مديريّت اسلامى همين است.

به تعبيرى ديگر، بايد پيش از آن كه انگيزه در افراد تحت مديريّت ايجاد گردد، در خود مديران و فرماندهان ايجاد انگيزه نمود؛ و مى‌دانيم قويترين و مؤثّرترين انگيزه‌ها «عشق» است، و عشق و شوقى كه از ايمان مكتبى سرچشمه مى‌گيرد از همه برتر و عميق‌تر و سازنده‌تر است.

چرا ارتش «پانصد هزار» نفرى «شاهان ساسانى» با آنهمه ساز و برگ و تجهيزات جنگى، و سلاح مدرن آن روز، و تجربيّات فراوانى كه در جنگهاى بزرگ آن زمان آموخته بودند، نتوانست در برابر ارتش «پنجاه هزار» نفرى اسلام با ضعف تاكتيكهاى جنگى، و سلاحهاى عقب افتاده، مقاومت كند و به زودى درهم شكست و لشگر اسلام پيروز شد؟!

آيا دليلى جز اين داشت كه فرماندهان و سربازان اين ارتش كوچك انگيزه‌اى داشتند كه با انگيزه فرماندهان آن ارتش بزرگ، زمين تا آسمان فرق داشت؟!

اينها به كار خود عشق مى‌ورزيدند، و براى آن به عنوان يك ارزش والا اهمّيّت قائل بودند، ولى نظام ارزشى حاكم بر افكار افسران شاهان ساسانى و سربازان آنها، بسيار پيش پا افتاده بود؛ گروهى را به اجبار به ميدانهاى جنگ كشاندند، و گروهى را با تطميع سيم و زر.

راه دور نرويم، در دنياى امروز نيز مسأله همين گونه است؛ ارتش نيم ميليون نفرى آمريكا، با مدرن‌ترين و پيشرفته‌ترين سلاحها، و فرماندهان تحصيل كرده و باتجربه، از يك ارتش كوچك و ظاهراً عقب افتاده ويتنامى شكست مى‌خورد، آن هم چه شكست رسوائى!

چرا؟

زيرا دسته دوّم به هدف خود عشق مى‌ورزيدند در حالى كه دسته اوّل حدّاكثر به عنوان يك مسؤوليّت ادارى و شغلى كار مى‌كردند.