3- تشويق يك فرد نبايد مفهوم مخالفى براى ديگران باشد، و مايه تحقير و توهين آنها گردد؛ و اين از كارهاى ظريف و دقيقى است كه ذوق و سليقه مديران و فرماندهان ضامن اجراى آن است.

4- تشويق نبايد پرخرج و داراى هزينه فراوان باشد؛ زيرا اوّلًا محور شخصيّت و افتخار را از مسائل معنوى به مادّى مى‌كشاند، و ثانياً عملًا در مورد افراد كمى صورت مى‌گيرد؛ در حالى كه تشويق بايد كاملًا گستردگى و شمول داشته باشد.

5- تشويق بايد بر اساس «ضوابط» صورت گيرد نه «روابط»، و چيزى اسفبارتر از اين نيست كه افراد تحت پوشش فرماندهى و مديريّت ببينند «روابط» بر اين مسأله حاكم است نه «ضوابط»، كه اين امر مايه دلسردى و بدبينى و فقدان نشاط در يك تشكيلات مى‌شود.

6- طبيعى است كه ميان تشويق و كار انجام شده بايد تناسبى وجود داشته باشد و سلسله مراتب و كمّيّت و كيفيّت در اين زمينه ملحوظ گردد.

على عليه السلام فرمود:

«الثَّناءُ بِأَكْثَرَ مِنَ الْإِسْتِحْقاقِ مَلَقٌ وَالتَّقْصيرُ عَنِ الْإِسْتِحْقاقِ عِىٌّ أَوْحَسَدٌ؛ ثنا گفتن و تمجيد بيش از حدِّ شايستگى و لياقت، تملّق و چاپلوسى است، و كمتر از حدِّ لازم، ناشى از عجز يا حسد است!» [1]

7- تشويقها معمولًا در حضور جمع صورت مى‌گيرد و يا نتيجه آن به اطّلاع عموم مى‌رسد؛ ولى مواردى وجود دارد كه بايد تشويق شكل خصوصى و محرمانه داشته باشد، و مديران با ذكاوت خود مى‌توانند اين موارد استثنائى را تشخيص دهند.

شرايط تنبيه‌

«تنبيه» چنان كه از نامش پيداست، به منظور «آگاه سازى» صورت مى‌گيرد؛ يعنى، بايد

[1]- نهج البلاغه، كلمات قصار، شماره 347.