و پى در پى آنها را تشويق كن! و كارهاى مهمّى كه انجام داده‌اند بر شمار! زيرا يادآورى كارهاى نيك آنها، شجاعانشان را به حركت بيشتر، وادار مى‌كند؛ و آنان كه در كار كندى مى‌ورزند- به خواست خدا- به جنبش و حركت وا مى‌دارد!» [1]

به هر حال، وظيفه هر مدير و فرمانده اين است كه از افراد زير، تشويق به عمل آورد:

الف- آنها كه وظائف خود را به خوبى انجام مى‌دهند و در نظم و انضباط و وظيفه‌شناسى، نمونه‌اند.

ب- آنها كه در مقطعهاى خاصّى كه نيازمند به فداكارى است، ايثار و فداكارى از خود نشان داده‌اند.

ج- آنها كه براى پيشرفت تشكيلات دست به ابتكار خاصّى زده‌اند.

د- آنها كه خطر مهمّى را از سازمان و تشكيلات دفع كرده‌اند.

ه- آنها كه در غياب مدير و فرمانده، همچون حضور او، برنامه‌ها را دقيقاً اجرا مى‌كنند.

و- آنها كه توطئه‌هائى را كشف و به موقع، خنثى مى‌كنند.

خلاصه، هيچ خدمت مهمّى نبايد از نظر مديران و فرماندهان مخفى بماند و تشويق را در اين مواقع بايد در متن كار خود قرار دهند.

جنبه‌هاى منفى تشويقها

بايد به هوش باشيم كه تشويقها به صورتى انجام نگيرد كه مفاسد زير را به بار آورد:

1- تشويق نبايد به كيفيّتى باشد كه مايه غرور و غفلت تشويق شونده، يا خاموش شدن شعله فعّاليّتها و نظم و انضباط او گردد.

2- اساس تشويقها بايد بر جنبه‌هاى معنوى باشد؛ تا به افراد شخصيّت والا دهد؛ امّا اين بدان معنا نيست كه از تشويقهاى مادّى بكلّى چشم پوشيده شود.

[1]- نهج البلاغه، نامه شماره 53.