دليل آن هم روشن است: الفاظ و جمله‌بنديهاى زيبا و دل‌انگيز هميشه با معانى مورد نظر تطبيق نمى‌كند، چه بسا الفاظ و عباراتى كه قالب واقعى معانى مورد نظر هستند، و تمام ريزه كاريهاى آنرا دقيقاً منعكس مى‌سازند ولى چندان جالب و زيبا نيستند.

لذا آنهائيكه بيشتر به عمق معنى توجه دارند بر سر دو راهى «زيبائى لفظ» و «زيبائى معنى» ناچارند از الفاظ جالب و جذاب صرف‌نظر كرده، به سوى الفاظ و عباراتى متوجه شوند كه براى اداى مقصود آنها رساتر مى‌باشد، اما كسانيكه در فكر سخن پردازى و آرايش الفاظ و جمله‌بنديها هستند بسيارى اوقات مجبورند از الفاظى كه قالب مقصود آنهاست به خاطر حفظ «سجع» يا «قافيه» و يا مانند آن چشم بپوشند، بنابراين يك نبوغ فوق العاده مى‌خواهد كه كسى بتواند اين دو را با هم در يكجا جمع كند.

قرآن اين امتياز بزرگ را در حد اعجاز دارد، الفاظ آن در نهايت عذوبت و شيرينى، جمله‌بنديهايى در نهايت ظرافت و زيبائى، كلمات آهنگ‌دار و موزون، و با اين همه كاملًا قالب معانى با تمام ريزه كاريها و دقايقش و اين خود يكى از مظاهر «اعجاز» اين كتاب بزرگ آسمانى است كه آن چنان معانى را با چنين الفاظى جمع كرده است.

براى پى بردن به اين حقيقت بهترين راه، مطالعه و دقت در خود آيات قرآن مى‌باشد و هر قدر در اين زمينه بيشتر مطالعه و بررسى كنيم اين راز آشكارتر مى‌گردد.

گر چه بررسى آيات مختلف بطور مشروح در اين مختصر نمى‌گنجد ولى چه بهتر كه بعضى از موارد را به عنوان نمونه مورد بحث و تجزيه و تحليل قرار دهيم تا كليدى براى اين طرز مطالع باشد، و در لابلاى بحثهاى‌