زيبائى ظاهر و عمق معنى‌

يك مطالعه كوتاه در آثار ادبا و نويسندگان بزرگ نشان مى‌دهد كه آنها به دو دسته متمايز تقسيم مى‌شوند: جمعى بيشتر به زيبائى الفاظ اهميت مى‌دهند، و زياد در بند عمق معنى نيستند، به عكس عدّه ديگرى الفاظ را به چيزى نمى‌گيرند و تمام قدرت و نبوغ خود را متوجه عمق معانى مى‌سازند.

روى همين جهت نويسندگان تاريخ ادبيات ما، آثار شعراى بزرگ گذشته را (از يك نظر) به دو سبك مختلف: «سبك عراقى» و «سبك هندى» تقسيم نموده‌اند.

بزرگانى كه به سبك اول شعر گفته‌اند ذوق و استعداد خويش را بيشتر در زيبائى الفاظ بكار برده‌اند، در حاليكه طرفداران سبك دوم به نازك كارى‌ها و دقايق معانى پرداخته‌اند.

البته در ميان سخن سرايان و نويسندگان، دسته سومى نيز پيدا مى‌شوند كه به دو قسمت اهميت ميدهند. و ميتوانند هر دو را خوب و با ارزش از آب درآورند اما بسيار محدودند و انگشت شمار.