گفتيم خداوند وجودى است «بى‌نهايت در بى‌نهايت» يعنى از هر جهت نامحدود است.

آيا مى‌توان دو موجود نامحدود از هر جهت را تصوّر كرد؟

هرگز نه، زيرا تعدّد به محدوديّت مى‌انجامد يعنى بايد از يك جهت محدود باشد تا تعدّد در آن تصوّر شود.

باز هم مثالى مى‌زنيم اگر در روى زمين دو خانه داشته باشيم بايد هر كدام در سطح معيّن و حد مشخصى قرار داشته باشند. ولى اگر فرضاً تمام كره زمين را يكى از خانه‌ها فرا بگيرد و هيچ گونه حدى نداشته باشد، آيا جايى براى خانه دوّم تصوّر مى‌شود؟ مسلّماً نه، به عبارت ديگر دو خانه در صورتى ممكن است كه هر كدام ابعاد معيّنى داشته باشند و اگر ابعاد آنها بى‌نهايت گردد فقط يك خانه خواهيم داشت.

بنابراين حقيقتى كه بى‌نهايت در بى‌نهايت است تعدّد در آن مفهوم نخواهد داشت.

او جسم نيست‌

و امّا اين كه او جسم نيست به خاطر اين است كه هر جسمى محدود است، محدود از نظر زمان، مكان، كيفيّات و خواص و آثار و هر جسمى ابعاد معيّنى دارد، خلاصه جسميت همواره همراه است با يك سلسله از محدوديّتها.

در حالى كه در بحثها ى سابق ثابت كرديم كه ذات خداوند وجودى است از هر نظر بى‌پايان و نامحدود و بديهى است چنين وجودى را نمى‌توان در ابعاد جسم و در زندان «زمان و مكان» محصور كرد.