مى ‌كنيم اما در مورد جهان آسمانى ديگر چنين مقياس‌هايى بى‌معنى و فاقد ارزش‌اند. براى تعيين فاصله اشياء در آسمان بايد از معيار و مقياس جديدى استفاده كرد مانند سال نورى، يعنى مقدار مسافتى را كه نور در طول يك سال طى مى ‌كند (با توجه به اينكه سرعت نور در هر ثانيه 300 هزار كيلومتر است). اگر مقياس بين موجودات مادى مى ‌تواند اينقدر متفاوت باشد، پرواضح است كه تفاوت مقياس بين موجودات محدود و متناهى و وجود نامحدود و نامتناهى بس بسيار گسترده‌تر و عميق‌تر خواهد بود.

چيزى كه لازم است به عنوان شرط نخستين در نظر گيريم مسئله تمرين و ممارست است. چون تصورات ذهنى ما براى مبحث‌ «صفات خداوند» نارسا و گمراه‌كننده هستند پس نخست بايد عادت كرد به دور شدن از اين گونه تصورات و سپس مشكل آشنايى با تصورات عقلى جديدى است كه بتوانند ما را در رسيدن به هدف كمك كنند.

بنابراين، از يك سو لازم است تصورات روزمره ترك شوند و از سوى ديگر تصورات جديدى كسب شوند. اين كارى نيست كه به آسانى انجام شود بلكه بايد كم‌كم و با تمرين و ممارست انجام گيرد تا ذهن بتواند عادتهاى پيشين خود را ترك كند و با فضاى تازه مأنوس شود.

رونده راه در اين مرحله، مانند كودكى است كه به تازگى راه رفتن را مى ‌آموزد. كودك از راه رفتن خود لذت مى ‌برد اما در عين حال هنوز نمى ‌تواند تعادل خود را به خوبى حفظ كند. او به زمين مى ‌خورد و باز برخاسته و سعى مى ‌كند راه رود. كودك با تمرين و تقلاى زياد است كه مى ‌تواند كم‌كم تعادل خود را بدست آورد و پاهايش قوّت بگيرد.