اينجا اهميت كاملًا بيشترى از هر مورد ديگرى دارد. بايد مواظب بود كه پرتگاههاى تشبيه و قياس، گاه چنان دهشتناك و مصيبت‌بار است كه به هيچ صورتى نمى ‌توان خطاى پيش آمده را جبران كرد.

حتى مى ‌توان گفت: انسان خاطى به چنان تصورات موهومى دچار مى ‌شود كه جهل او نه يك جهل بسيط و ساده بلكه او دچار جهلى مركب شده و بدل را جاى اصل گرفته و به هيچ صورتى نمى ‌تواند به جهل خود پى ببرد.

از اين رو گذشتن از موانع تشبيه و قياس كه وسوسه‌هاى اغفال‌كننده آن انسان را به خود مشغول مى ‌كند، يك امر اساسى و بنيادين در پيمودن طريق خداپرستى و توحيد است. البته فهميدن اصل اين نكته كارى تقريباً آسان است. مشكل در رعايت و به كار بستن آن است؛ يعنى مشكل در جنبه علمى نيست بلكه در عمل است. چرا كه هنگام بررسى صفات الهى و سعى در فهم آنها، امكان سقوط در پرتگاه‌ «تشبيه و قياس» وجود دارد.

به عبارت روشن‌تر، مقياسهاى مورد نياز براى سنجش صفات يك موجود يا به گفته‌اى دقيق‌تر يك مخلوق، ديگر براى بحث صفات خالق، بى‌اثر و فريبنده هستند. حتى مى ‌توان در مورد موجودات مخلوق هم گفت برخى مقياسها درباره بعضى از موجودات هيچ كاربردى ندارند. در بحثهاى‌ «آفريدگار جهان»، وقتى درباره جهان ستارگان و كهكشانها و سحابى‌ها صحبت مى ‌كرديم، مجبور شديم براى تعيين فاصله، از مقياس هاى تازه‌اى استفاده كنيم. ما براى تعيين فاصله دو شئ در روى زمين از سانتى‌متر، متر، كيلومتر، و ... استفاده‌