بنابراين حكمت يكى از «صفات فعل» است و حكيم كسى است كه تمام كارهاى او از روى حساب و به جا باشد. به طور حتم چنين كسى از كار نا به جا پرهيز مى ‌كند.

صفات فعل و صفات ذات‌

دانشمندان علم كلام صفات خداوند را به دو دسته تقسيم كرده‌اند: صفات فعل و صفات ذات. 76

صفات ذات صفاتى هستند كه تصوّر ذات بى پايان خداوند براى درك و فهم آن كافى است؛ مانند علم و قدرت.

صفات فعل صفاتى است كه به ملاحظه صدور كارى از آن ذات مقدس به او نسبت داده مى ‌شود؛ مانند آفريدگار بودن يا خالقيت، روزى دادن، زنده كردن و ميراندن.

اگر مى ‌گوييم خدا خالق است، روزى مى ‌دهد و ... به اين خاطر است كه كارى از او صادر مى ‌شود و به اين جهت چنين صفاتى دارد.

حكيم بودن خداوند نيز از صفات فعل اوست زيرا همان طور كه گفته شد «حكمت» به اين معنى است كه هر كارى به صورت كاملترين وجه ممكن انجام شود.

به عبارت ديگر، چيزى كه در هستى جريان دارد «ذات خدا» و «افعال» اوست؛ مانند رزق دادن، حيات بخشيدن و ... از نسبت ميان اين دو مفاهيمى مانند خالق يا آفريدگار و رزّاق به دست مى ‌آيد. از اين مطلب چند موضوع مطرح مى ‌شود:

1- صفات افعال بيش از يك سلسله مفاهيم عقلى خالص نيستند