1- از طريق ملاحظه ذات: در آغاز بحث صفات خدا ثابت كرديم كه ذات خداوند از هر جهت يك وجود بى‌نهايت و بى‌پايان است.

بديهى است چنين وجودى تمام صفات كمال را در درون ذات خود دارد، زيرا هر صفت كمال و هر نوع مزيت به‌ «هستى» باز مى ‌گردد و از شؤون وجود است. آنجا كه هستى مطلق است همه چيز نيز هست.

اگر «صفات» خدا را زايد بر «ذات» او بدانيم، به اين معنى است كه در درون ذات او اين صفات و كمالات وجود ندارد و بيرون از آن است. چنين چيزى غير ممكن است و هيچ كمال و مزيتى بيرون از ذات او نيست. مى ‌دانيم او ذاتى است كه از هر جهت نامحدود است و اگر اكنون بپذيريم كمال و مزيتى بيرون از ذات او باشد به اين معنى است كه ذات او محدود است، بنابراين يك ذات جامع و بسيط واحد بايد از هر جهت تمام كمالات را در درون خود داشته باشد.

2- از طريق بررسى صفات: هرگاه در صفات او با دقت تأمل كنيم در مى ‌يابيم تمام آنها به يك حقيقت بازگشت مى ‌كنند. آن حقيقت، هستى بى‌پايان و نامحدود اوست.

او «عالم» است، زيرا يك وجود نامحدود در هر مكان و هر زمانى حاضر است و به همه چيز احاطه دارد. او «ازلى» و «ابدى» است، زيرا ازليت و ابديت چيزى جز هستى نامتناهى نيست.

او به همه چيز «قادر» است. در واقع يك موجود نامحدود به همه چيز قادر و توانا است. عجز و ضعف و ناتوانى از خواص يك موجود محدود است.

به همين صورت اگر تمام صفات او را تحليل كنيم به يك بنيان و