پاسخ را به صورت خلاصه بيان مى ‌كنيم:

اختلاف و تعدد از ناحيه عقل و فكر و مطالعات ماست. اين ما هستيم كه آن وجود بى‌پايان و يگانه نامتناهى را از دريچه‌هاى مختلف فكر خود بررسى مى ‌كنيم. جهت مختلف ديد ما در مشاهده آن ذات نامحدود باعث مى ‌شود كه صفات مختلفى را از آن ذات پاك‌ «انتزاع» كنيم.

گاهى از دريچه‌ «توانايى» به آن ذات پاك مى ‌نگريم و در مى ‌يابيم او بر هر چيزى قادر و تواناست. گاهى نيز از دريچه حضور او در هر زمان و مكان به او مى ‌نگريم و در مى ‌يابيم او در هر زمان و هر مكانى حاضر است و مى ‌فهميم از هر چيزى با خبر و آگاه است. اين اختلاف جهت از كجاست؟ در واقع بايد گفت: اين اختلاف از جهت ذات خداوند نيست زيرا ذات او از هر جهت بى‌پايان و نامحدود است. اختلاف جهتها به خاطر محدوديت ماست. درك و فهم ما قادر نيست وحدت همه جانبه ذات الهى را، به آن صورت كه هست دريابد، و به اين علت در حد توان خود سعى مى ‌كند آن ذات را از «ديدهاى مختلف عقلى» بررسى كند. اين تلاش ذهن، باز او را به درك جامع و مانعى از خداوند نمى ‌رساند اما به هر حال تا اندازه‌اى حقيقت را بر انسان آشكار مى ‌كند. بنابراين سرچشمه تعدد و اختلاف در وجود محدود و عقل و تعبيرات ماست ونه در ذات او.

دلايل عينيّت‌

براى درك اين كه ذات و صفات خداوند عين يكديگرند و مانند صفات ما دو چيز مختلف نيستند، دو راه وجود دارد: