چون هدف اين نيست كه در بيان اين اعتقادات زياد به سراغ استدلالات برويم و پافشارى و جرّ و بحث داشته باشيم، همين اندازه مى‌گوييم حديث مزبور چيزى نيست كه به سادگى بتوان از كنار آن گذشت و يا آن را به عنوان بيان يك دوستى و محبّت ساده تفسير نمود كه پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله با آن تشريفات و تأكيدات بيان كرده باشد.

آيا اين همان چيزى نيست كه مطابق گفته ابن‌اثير در كامل، پيامبر صلى الله عليه و آله در آغاز كارش، هنگامى كه آيه‌ «وَ انْذِرْ عَشيرتَكَ الاقْرَبينَ» نازل شد، خويشان خود را جمع نمود و اسلام را بر آنها عرضه داشت، سپس فرمود: «ايُّكُمْ يُوازِرُنى عَلى هذَا الامْر عَلى انْ يَكُونَ اخى وَ وَصِيّى وَ خَليفتى فيكُمْ؛ كدام يك از شما مرا در اين كار يارى مى‌كند تا برادر من و وصىّ و خليفه من در ميان شما باشد».

هيچ كس به دعوت پيامبر صلى الله عليه و آله پاسخ نگفت جز على عليه السلام كه عرض كرد: «انَا يا نَبِىَّ اللَّه اكُونُ وَزيرَكَ عَلَيْهِ؛ من اى پيامبر وزير و ياور تو در اين كار خواهم بود!».

پيامبر صلى الله عليه و آله به او اشاره كرد و فرمود: «انَّ هذا اخى وَ وَصِيّى وَ خَليفَتى فيكُمْ؛ اين نوجوان برادر من، وصىّ من و خليفه من در ميان شماست». [1]

[1]. كامل ابن‌اثير، جلد 2، صفحه 63، چاپ بيروت، دار صادر-/ همين معنى را با مختصر تفاوتى در مسند احمد حنبل، جلد 1، صفحه 11، و ابن ابى‌الحديد در شرح نهج‌البلاغه، جلد 13، صفحه 210 و ديگران در كتب ديگر نقل كرده‌اند