شَفاعَة؛ انفاق كنيد پيش از آن‌كه روزى فرار رسد كه در آن روز نه بيع وجود دارد (تا كسى بتواند سعادت و نجات را براى خود خريدارى كند) و نه دوستى (و رفاقت‌هاى معمولى سودى دارد) و نه شفاعت» [1] منظور شفاعت استقلالى و بدون اذن خداست، يا درباره كسانى است كه قابليّت شفاعت ندارند، زيرا بارها گفته شد كه آيات قرآن يكديگر را تفسير مى‌كنند.

ما معتقديم: مسأله شفاعت، وسيله مهمّى است براى تربيت افراد، و بازگرداندن گنهكاران به راه راست و تشويق به پاكى و تقوا و احياى اميد در دل آنان، چرا كه مسأله شفاعت، بى حساب و كتاب نيست، تنها در مورد كسانى است كه شايستگى آن را داشته باشند، يعنى آلودگى آنها در حدّى نباشد كه رابطه خود را با شفيعان بكلّى قطع كرده باشند، بنابراين مسأله شفاعت به گنهكاران هشدار مى‌دهد، تمام پلها را پشت سر خود خراب نكنند و راهى براى بازگشت براى خود بگذارند و لياقت شفاعت را از دست ندهند.

18- مسأله توسّل‌

ما معتقديم: مسأله «توسّل» نيز شبيه مسأله «شفاعت» است، اين مسأله به صاحبان مشكلات معنوى و مادّى اجازه مى‌دهد كه دست به دامان اولياء اللَّه بزنند تا به اذن اللَّه حلّ مشكلاتشان را از خدا بخواهند، يعنى از يكسو خود به درگاه خدا روى مى‌آورند و از سوى ديگر اولياء اللَّه را وسيله قرار مى‌دهند: «وَلَوْ انَّهُمْ اذْ ظَلَمُوا انْفُسَهُمْ جائُوكَ‌

[1]. سوره بقره، آيه 254