استقلالى است، نه علمى كه از طريق تعليم الهى حاصل شود، زيرا مى‌دانيم آيات قرآن يكديگر را تفسير مى‌كنند.

ما معتقديم: اين بزرگواران كارهاى خارق العاده، و معجزات مهمّى «باذن اللَّه» انجام مى‌دادند، و اعتقاد به انجام اين گونه كارها به اذن الهى، نه شرك است و نه منافاتى با مقام عبوديّت آنها دارد. حضرت مسيح عليه السلام-/ به تصريح قرآن مجيد-/ مردگان را به اذن خدا زنده مى‌كرد، و بيماران غير قابل علاج را به فرمان خدا شفا مى‌داد: «وَ أبْرِى‌ءُ الاكْمَهَ وَ الابْرَصَ وَ احْىِ الْمَوْتى بِاذْنِ اللَّهِ». [1]

17- مقام شفاعت پيامبران‌

ما معتقديم: پيامبران الهى-/ و از همه برتر پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله-/ داراى مقام شفاعتند و براى گروه خاصّى از گنهكاران نزد خداوند شفاعت مى‌كنند، ولى آن هم به اذن و اجازه پروردگار است: «ما مِنْ شَفيعٍ الّا مِنْ بَعْدِ اذْنِهِ؛ هيچ شفاعت كننده‌اى نيست مگر بعد از اذن و اجازه پروردگار». [2]

«مَنْ ذَا الَّذى يَشْفَعُ عِنْدَهُ الّا بِاذْنِهِ؛ كيست كه در نزد او شفاعت كند جز به فرمان او» [3] و اگر در بعضى از آيات قرآن اشاره به نفى شفاعت به طور مطلق شده و مى‌فرمايد:

«مِنْ قَبْلِ أنْ يَأتِىَ يَوْم لا بَيْع فيهِ وَلا خُلَّة وَلا

[1]. سوره آل عمران، آيه 49

[2]. سوره يونس، آيه 3

[3]. سوره بقره، آيه 255