و بااين جريان ثابت شد كه خداوند هرگز قابل رؤيت نيست.

ما معتقديم: اگر در بعضى از آيات يا روايات اسلامى سخن از رؤيت پروردگار به ميان آمده منظور رؤيت با چشم دل و شهود باطن است، چرا كه هميشه آيات قرآن يكديگر را تفسير مى‌كنند (القُرآنُ يُفَسِّرُ بَعْضُهُ بَعْضاً). [1]

اضافه بر اين على عليه السلام در پاسخ كسى كه از حضرتش پرسيد:

«يا اميرالمؤمنين هَلْ رأيتَ ربَّك؛

اى اميرمؤمنان! آيا هرگز خداى خود را ديده‌اى؟» فرمود:

«اأعْبُدُ ما لا أرى؛

آيا كسى را كه نديده‌ام پرستش كنم؟»

سپس افزود: «لا تُدْرِكُهُ الْعُيُونُ بِمُشاهَدَةِ الْعَيانِ، وَلكِنْ تُدْرِكُهُ الْقُلُوبُ بِحَقايِقِ الايمانِ؛ چشمها هرگز او را آشكارا نمى‌بيند امّا دلها با نيروى ايمان وى را درك مى‌كنند». [2]

ما معتقديم: صفات مخلوقات را براى خدا قائل شدن از جمله اعتقاد به مكان و جهت و جسميّت و مشاهده و رؤيت، سبب دور افتادن از معرفت خداوند و آلوده شدن به شرك است، آرى او برتر از همه ممكنات و صفات آنهاست و چيزى همانند او نمى‌باشد.

[1]. اين جمله معروف است و از ابن عبّاس نقل شده است، ولى اين معنى در نهج‌البلاغه از اميرمؤمنان على عليه السلام به شكل ديگرى آمده است: «انّ الْكتاب يصدّق بعضه بعضاً ...» (نهج‌البلاغه، خطبه 18) و در جاى ديگر مى‌فرمايد: «و ينطق بعضه ببعض و يشهد بعضه على بعض» (خطبه 103)

[2]. نهج‌البلاغه، خطبه 179