4- او جسم نيست و هرگز ديده نمى‌شود

ما معتقديم: خداوند هرگز با چشم ديده نمى‌شود، چرا كه رؤيت با چشم به معنى جسم بودن و مكان و محل و رنگ و شكل و جهت داشتن است، و اينها همه صفات مخلوقات است، و خداوند برتر از آن است كه صفات مخلوقات داشته باشد.

بنابراين اعتقاد به رؤيت خداوند يك نوع آلودگى به شرك است: «لا تُدْرِكُهُ الابْصارُ وَ هُوَ يُدْرِكُ الابْصارَ وَ هُوَ اللّطيفُ الْخَبيرُ؛ چشمها او را نمى‌بينند ولى او همه چشم‌ها را مى‌بيند و او بخشنده و آگاه است». [1]

به همين دليل هنگامى كه بهانه‌جويان بنى‌اسرائيل از موسى عليه السلام تقاضاى رؤيت خدا كردند و گفتند: «لَنْ نُؤمِنَ لَكَ حَتّى نَرَى اللَّهَ جَهْرَةً؛ هرگز به تو ايمان نمى‌آوريم تا خدا را آشكارا ببينيم!» [2] موسى آنها را به كوه طور برد و تقاضاى آنها را تكرار نمود، و از سوى خداوند چنين پاسخ شنيد: «لَنْ تَرانى وَلكِنِ انظُرْ الَى الجَبَلِ فَانِّ اسْتَقَرَّ مَكانَهُ فَسَوْفَ تَرانى فَلَمّا تَجَلّى رَبُّهُ لِلْجَبَلِ جَعَلَهُ دكّاً وَ خَرَّ مُوسى صَعِقاً فَلَمّا افاقَ قالَ سُبْحانَكَ تُبْتُ الَيْكَ وَ انَا اوَّلُ الْمُؤمِنينَ؛ هرگز مرا نخواهى ديد ولى به كوه نگاه كن اگر در جاى خود ثابت ماند مرا خواهى ديد و چون پروردگارش بر كوه جلوه كرد، آن را همسان خاك نمود، و موسى مدهوش بر زمين افتاد، هنگامى كه به هوش آمد عرض كرد: خداوندا! منزّهى از اين‌كه با چشم ديده شوى، من به سوى تو باز مى‌گردم و من نخستين مؤمنانم». [3]

[1]. سوره انعام، آيه 103

[2]. سوره بقره، آيه 55

[3]. سوره اعراف، آيه 143