مى گذرند و به خريد وسايل آرايش رومى آورند. آنها تنها به استفاده از اين وسايل در محيط خانه نيز اكتفا نمى‌كنند؛ چون مقدار قابل توجّهى براى خريد آنها پول صرف كرده اند. بنابراين،‌ مى‌خواهند آن را در مقابل ديگران نيز به نمايش بگذارند. تصوّر كنيد كه در اين صورت، چه مفاسدى بر اين كار مترتّب خواهد شد؛ براى اينكه آن را به ديگران نشان دهند بايد هيچ پوششى نداشته باشند؛ زيرا اگر پوششى در كار باشد نمى‌توانند آرايش خود را در معرض ديد ديگران قرار دهند.

علّت اصلى همه اين كارها در سودجويى سازندگان و فروشندگان وسايل آرايش، لباسها و مدهاست كه همه براى منافع مادّى خود كار‌ مى‌كنند و خود نيز مزدور شركتهاى چند مليّتى و ثروتمندان كلان دنيا هستند و براى اينكه كالاهاى خود را به فروش برسانند، بايد فرهنگ برهنگى را ترويج كنند تا بتوانند براى اجناس خود بازار فروش فراهم نمايند. وگرنه مگر هر زن براى آرايش خود در مقابل شوهر به اين مقدار از وسايل نياز دارد؟ مگر به چند نوع لباس و جوراب احتياج دارد؟ كسى كه بخواهد از صبح تا به شب در خيابانها پرسه بزند و جولان بدهد به انواع وسايل آرايش محتاج است. كدام يك به نفع صاحبان كارخانه ها و سازندگان اين اجناس است؟

سازندگان براى آنكه به اهداف خود برسند مجبورند كه اين فرهنگ را در جامعه ترويج كنند. البته اين فرهنگ با تمايلات حيوانى انسان سازگار است و طبعاً آن تمايلات در انسان زنده است و نياز به بيدار كردن آن نيست؛ اما ارزشهاى معنوى بطور طبيعى پيدا نمى‌شود، به تربيت و آموزش احتياج دارد.

پس اگر در جامعه دو عامل وجود داشته باشد، يكى موافق با گرايش