و زلزلـه، خواه بحراني اجتماعي يا اقتصادي، افراد، هيچ مسئوليت و در نتيجه هيچ وظيفه‌اي براي رفع آن ندارند. اگر اکثريت جامعه گرفتار فقري کشنده گرديد و مردم به گرسنگي و بيماري مبتلا شدند و مرگ گريبانِ بسياري را گرفت، هيچ فردي، هيچ مسئوليتي در قبال آنان نخواهد داشت. اگر کسي خود بخواهد مي‌تواند از سر عواطف درونيِ خود يا نداي وجدان فردي خويش، و يا بر اساس اعتقادات و تعاليم ديني به ديگران خدمت کند، وگرنه هيچ کس نمي‌تواند ديگري را ملزم سازد که مسئوليتي اجتماعي بپذيرد.

از ديگر عناصر و عوامل اصلي‌اي که اين فرهنگ را مي‌سازند فردگرايي يا اينديويدواليسم، انسان‌مداري يا اومانيسم، و جدايي دين از سياست يا سکولاريسم‌اند؛ و هريک از اين عناصر نيز به نوبه خود در شکل‌گيري روحيه فوق تأثيرگذارند.

در چنين فضايي، تنها نهاد مسئولْ دولت است؛ آن هم، در محدوده خاصي که از طريق قوه مقننه مشخص مي‌شود و با بودجه‌اي که از طريق ماليات تأمين مي‌گردد. بديهي است اگر با درآمد حاصل از ماليات‌ها، مشکلاتِ موجود قابل حل نباشند، دولت مسئوليت افزون‌تري ندارد و در محدوده اختيارات و مسئوليت خود عمل خواهد کرد. بر اين اساس حتي اگر عده پرشماري از مردم از فقر و گرسنگي در معرض خطر مرگ باشند، صاحبان سرمايه هيچ مسئوليت و محدوديتي در قبال حفظ جان آنان نخواهند داشت، تا