از ديگر حقوق اساسى بشر، حق مالكيت و حق استفاده از نعمت‏هايى است كه بقاى او به آنها بستگى دارد؛ مانند حق مسكن، حق خوراك، حق پوشاك و... . اين حقوق از كجا ناشى مى‏شود؟ اگر انسان مانند جمادات بود و خداوند او را چنان آفريده بود كه نمي‌توانست غذا بخورد، آيا انسان حق غذا خوردن داشت؟ خدا انسان را خورنده آفريده و در كنارش خوردنى‏ها را نيز خلق فرموده است؛ پس خداست كه حق خوراك را به انسان داده است.

همين‌طور حق مسكن، از جملة حقوق بشر شمرده مى‏شود و در اعلامية حقوق بشر هم آمده است. هر انساني حق دارد بر روى كرة زمين مكانى را براى زندگى انتخاب كند، زيرا خداوند انسان را چنان آفريده كه به مسكن نياز دارد. از طرف ديگر، طبيعت پيرامون او را نيز طورى آفريده و شرايط را به گونه‌اي فراهم ساخته تا انسان بتواند براي خود مسکن تهيه کند. اگر خداوند انسان را مانند جمادات آفريده بود که نيازي به مسکن نداشت و از سوي ديگر، طبيعت را اين‏گونه نيافريده بود، منشأ اعتبار حق مسكن قابل تبيين نبود.

افزون بر اين، وقتي مى‏گوييم ريشة همة حقوق به خداوند باز مى‏گردد، از آن روست كه خدا انسان را موجودى بااراده و انتخاب‏ كننده آفريده است. اگر خداوند انسان را موجودى بى‏شعور يا بى‏اراده آفريده بود، آيا باز هم حقي براي او ثابت مي‌شد؟ خداى متعال درخت را به گونه‏اى آفريده كه انتخاب مكان كاشته‏شدن در اختيار او نيست؛ هرجا او را بكارند، بايد همان جا سبز شود. انسان نيز اگر اين‏گونه خلق شده بود، طلبى از خدا نداشت كه قدرت انتخاب يا حق انتخاب به او بدهد.

پس انسان که مختار است و حق گزينش و انتخاب دارد به اين سبب است كه خداوند او را چنين آفريده و خواسته كه از طريق اراده و انتخاب خود به كمال برسد؛ در حالى كه مى‏توانست انسان را نيز مانند بسيارى از موجودات ديگر به گونه‏اى بيافريند كه جبراً به