است كه جز به بندگى خداى متعال كه مالك همه چيز انسان است تن در نمى‌دهد و يا آن‌كه آن اندازه دون همّت و ذليل است كه بنده مخلوق ديگرى، كه مانند خودش هيچ از خود ندارد، مى‌گردد. چرا كه از ديدگاه وحى انسان سر دو راهى بندگى خدا و بندگى طاغوت قرار دارد و محال است كه هيچ كدام را بندگى نكند. اگر هم شعار بدهد كه بنده هيچ كس نيستم، در واقع بنده طاغوت و هواى نفس خويش است و از آنها فرمان مى‌برد.

بر اين اساس قرآن مى‌فرمايد:

«أَ لَمْ أَعْهَدْ إِلَيْكُمْ يا بَنِي آدَمَ أَنْ لا تَعْبُدُوا الشَّيْطانَ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُبِينٌ. وَ أَنِ اعْبُدُونِي هذا صِراطٌ مُسْتَقِيمٌ»[1]

آيا با شما عهد نكردم اى فرزندان آدم، كه شيطان را نپرستيد، كه او براى شما دشمن آشكارى است. و اين كه مرا بپرستيد كه راه مستقيم اين است.

بنابراين، انسان يا بنده خداست و يا بنده طاغوت و شيطان و هواى نفس.