سلسله احكامى وجود دارد كه مربوط به ارتباط انسان با خداست، بايد ديد آيا دين اساساً قوانين حقوقى نياز دارد؟‌؛ البته برخى با انگيزه‌هاى مختلف دين را تنها محدود به برخى مسائل فردى مى‌دانند ولى با رجوع به منابع اسلامى، وقتى دستورات دين و احكامى كه ناظر به مسائل اجتماعى است ملاحظه مى‌كنيم و با در نظر گرفتن فرموده پيامبر اكرم(صلى الله عليه وآله) كه اسلام را دين جامعى معرفى نموده است، پى‌مى بريم كه قلمرو دين نه تنها محدود به مسائل فردى نيست بلكه جايگاه مسائل سياسى اجتماعى در مسائل اسلامى بسيار بارز و برجسته است و اسلام در اين زمينه مقرّرات كاملى را داراست.

كسانى كه به اسلام مى‌گروند در واقع تبعيّت خود را از برنامه جامع دين و پذيرش تمامى قوانين آن اعلام مى‌كنند. اسلام نمى‌پذيرد كه مسلمانى ادعا كند. پيامبر(صلى الله عليه وآله) و كلمات او و ائمه(عليهم السلام) را پذيرفته است ولى كارى به قوانين اجتماعى اسلام نداشته باشد اين با قبول و پذيرش واقعى اسلام سازگار نيست. لذا يك مسلمان دين را به عنوان يك منبع قانونگذارى مى‌شناسد و از قوانين آن پيروى مى‌كند.

از ديدگاه اسلام خداوند انسان را در محدوده قوانين تكوين داراى اراده و اختيار آفريده است و او مى‌خواهد كه انسان اختيار خويش را در جهت كمال واقعى خود بكار گيرد. پس با وضع قوانين و تشريع احكام دين، هدايت و راهنمايى او را با لطف خود به عهده گرفته است.

در بينش اسلامى قانونى بهترين و برترين قانون است كه زمينه تكامل مادّى و معنوى انسانها را فراهم كند و در پرتو آن همه مصالح انسان به نحو احسن در دامنه و گستره هر چه وسيعتر فراهم شود. تأكيد بر مصالح معنوى از ويژگيهاى ديدگاه اسلامى است لذا قوانين الهى اسلام با بيان وجه ارزشى مسائل اجتماعى، جهت حركت آنها را در رابطه با كمال واقعى انسانها تبيين مى‌كند.

اين قوانين هم شكل‌دهى جامعه را به گونه‌اى كه سعادت افراد را فراهم نمايد، مدنظر دارد و هم به تربيت افراد به نحوى كه مصالح جامعه را مقدّم بدارند توجّه مى‌نمايد.

قوانين كلّى الهى كه به صورت وحى از جانب خداوند به پيامبر(صلى الله عليه وآله) نازل و به انسانها ابلاغ شده است، از نوعى ثبات و استحكام برخوردار است كه به تمام اعصار و جوامع ناظر است و با تغييرات زمان و مكان دگرگون نمى‌شود. از آنجا كه فقط خداوند از