با يكديگر تا در نهايت به استخراج احكام بينجامد تنها از فقيهى ساخته است كه در زمينه استفاده و استنباط احكام از كتاب و سنت تخصص دارد. گاهى روايتى از معصوم صادر شده، اما منظور معصوم به روشنى براى ما معلوم نيست. كسى كه در چنين مواردى مى‌‌خواهد به افق مقصود معصوم نزديك شود، بايد آشناى به فقه‌‌الحديث باشد و با ملاحظه روايات مشابه، و درك صحيح از فضايى كه روايت در آن القا شده و نيز ملاحظه قيودى كه احياناً از روايات ديگر استفاده مى‌‌شود به مقصود معصوم دست يابد.

همچنين در زمينه رفتار و سيره عملى معصومان(عليهم السلام) كه ما خواستار تأسّى و اقتباس از آنها هستيم، بايد توجه داشت كه گاه رفتارى روشن، آشكار و مطلق است و قيد زمانى، مكانى و يا قيد ديگرى ندارد و از اين جهت آن رفتار براى هركس در هر مكان و زمانى قابل اقتباس است و ما براى تأسّى به آن رفتار نيازمند اجتهاد نيستيم. مثل عدالت‌‌طلبى حضرت على(عليه السلام)كه همواره قابل اقتباس و تأسّى است و قيد بر نمى‌‌دارد. اما گاهى رفتارى مطلق نيست و قيد بر مى‌‌دارد و شرايط زمانى و يا مكانى آن را مقيد مى‌‌سازد. توضيح اينكه كسى شك ندارد كه على(عليه السلام) اهل عبادت و قرائت قرآن بود و حتى دشمنان حضرت مى‌‌دانستند كه ايشان بخش زيادى از وقت خود را صرف عبادت مى‌‌كردند. حتى وقتى ايشان در نخلستان كار مى‌‌كردند، زبانشان به ذكر و دعا يا قرائت قرآن مشغول بود. اما اگر انجام عبادت مستحبى، با تكليف واجبى تزاحم پيدا مى‌‌كرد، آيا حضرت از انجام تكليف واجب خوددارى مى‌‌كردند و به عبادت و خواندن قرآن مى‌‌پرداختند؟ مثلا وقتى بنا بود حضرت به جنگ عمرو بن عبدود بروند، آيا ايشان انجام عبادتى چون نماز را بر جنگ با آن مشرك ترجيح مى‌‌دادند؟ مسلماً چنين نيست و ايشان همان‌‌طور كه اهل عبادت بودند، اهل جهاد و شمشير نيز بودند و وقتى كارها با يكديگر تزاحم پيدا مى‌‌كردند، اولويت‌‌ها را رعايت مى‌‌كردند.