در اين زمينه به آن حضرت تأسّى كند و از پوشيدن لباس گرم خوددارى كند و شرايط مكانى آن حضرت را در نظر نگيرد؟ پس حتى در مواردى هم كه تقليد صحيح است، بايد ديد آن روش و رفتارى كه مى‌‌خواهد مورد تقليد و تأسّى قرار گيرد مطلق است و يا مقيد به قيد لبّى است يا شرايط زمانى و مكانى در آن دخالت دارد. توضيح اينكه گاهى گفتار با قيود لفظى همراه مى‌‌گردد و آن قيود مى‌‌رساند كه اطلاق گفته و لفظ مد نظر نيست. اما قيد لفظى متوجه رفتار نمى‌‌شود. چون رفتار از مقوله لفظ و گفتار نيست و آنچه باعث تقييد رفتار مى‌‌گردد شرايط و قراين پيرامونى است كه در اصطلاح به آنها «قيود لبى» و «قرائن مقامى» گفته مى‌‌شود كه از محتواى عمل و فضا و شرايط موجود در هنگام انجام آن عمل استفاده مى‌‌گردد. البته گاهى گفتار نيز داراى قيد لبى است كه از ظاهر آن گفتار استفاده نمى‌‌شود، بلكه آن قيد از قراين و شرايط و فضايى كه آن گفتار همراه با آنها بوده يا از احكام عقلى مربوط استفاده مى‌‌گردد.

ضرورت اجتهاد و تقليد در حوزه دين

شكى نيست كه براى تشخيص و شناخت احكام شرعى، نمى‌‌توان رواياتى را كه در زمينه احكام از اهل‌‌بيت عصمت و طهارت(عليهم السلام) رسيده ترجمه كرد و در اختيار مردم قرار داد تا مردم خود از آن روايات، احكام را استخراج كنند ـ البته برخى از افراد مى‌‌گويند كه لازم نيست فقها رساله عمليه بنويسند و در اختيار مردم بگذارند و كافى است كه روايات در اختيار مردم نهاده شود تا خود به آنها عمل كنند ـ چون علاوه بر اينكه فهم بسيارى از روايات نياز به بنيه علمى و اجتهاد دارد و از هركسى ساخته نيست، بايد روايات از نظر سند، جهت و حيثيت صدور و نيز از نظر اطلاق و تقييد، عام و خاص، اجمال و وضوح، تباين و تعارضى كه بين برخى از آنها هست، ملاحظه گردند؛ و اين ملاحظه و تتبع روايات و مقايسه آنها