حقايق و تفاصيل احكام و حكمت‌‌هاى نهفته در كتاب خداوند كه تنها معلم حقيقى قرآن و كسى كه دلش ظرف نزول قرآن گشته توان كشف و ارائه آنها را دارد. اما تزكيه عبارت است از تربيت معنوى، روحى و اخلاقى و تأثيرى كه مربى بر ديگران مى‌‌بخشد. اين تزكيه گاهى جنبه فردى دارد؛ يعنى فرد در ارتباط با مربى قرار مى‌‌گيرد و از مواعظ و نصايح او بهره‌‌مند مى‌‌گردد و تحت تأثير تربيت او، درونش تزكيه مى‌‌گردد. گاهى اين تزكيه و تربيت جنبه عمومى و اجتماعى دارد و جمعى در معرض تربيت مربى قرار مى‌‌گيرند و هركس در حد ظرفيت و به فراخور حالش، تربيت مى‌‌پذيرد.

با توجه به تأكيد قرآن بر مقام تزكيه براى رسول خدا(صلى الله عليه وآله) اهميت موضوع تربيت و تهذيب اخلاق و تزكيه نفس، آشكار مى‌‌گردد، اما ما از آن غافل هستيم و بيشتر به علم مى‌‌پردازيم و چندان توجهى به تزكيه و خودسازى نداريم. در صورتى كه اگر بتوانيم همه علوم، از جمله علوم اسلامى، را فرا گيريم ـ كه بى‌‌شك به جز پيامبر(صلى الله عليه وآله) و اهل‌‌بيت(عليهم السلام) كه جامع همه علوم بودند، محال است ديگران به اين جامعيت علمى دست يابند ـ اما درونمان به اخلاق ناپسند و مقام پرستى و هواپرستى آلوده باشد، از آن علوم طرفى بر نمى‌‌بنديم و نه فقط آن علوم سودى به حال ما نمى‌‌بخشند، بلكه باعث شقاوت و بدبختى و وبال ما نيز مى‌‌گردند. گرچه علم ارزشمند است، اما ارزش علمْ مطلق نيست و اگر توأم با تزكيه نباشد، هيچ ارزشى ندارد. مگر شيطان كه در طى حيات بشريت با انسان‌‌هاى زيادى سروكار داشته و علاوه بر علومى كه قبل از آفرينش حضرت آدم داشته، از زمان حيات حضرت آدم تا كنون علوم و تجربه‌‌هاى فراوانى را كسب كرده، داراى مقام عالى و ارزشمندى است؟ همچنين مگر منافقين و افراد ناصالحى كه در زمان حيات رسول خدا(صلى الله عليه وآله)مى‌‌زيستند و از علوم و معارفى كه ايشان عرضه مى‌‌داشتند بهره‌‌مند شدند، به مقامى عالى دست يافتند؟ آيا جز اين