حاكميت ايشان را پذيرفته‌‌اند و نقطه افتراق بين شيعيان و اهل سنت در اين است كه شيعيان معتقدند كه پس از رحلت رسول خدا(صلى الله عليه وآله)مقام ولايت بر امت به اميرالمؤمنين(عليه السلام) منتقل شد و همان‌‌طور كه مردم موظف به اطاعت از رسول خدا بودند، موظف گرديدند كه از جانشين معصوم ايشان نيز پيروى و اطاعت كنند و براساس روايت جابر بن عبداللّه انصارى از رسول خدا كه بدان اشارت رفت و ساير روايات، مصداق «اولى الامر» در قرآن ، حضرت على(عليه السلام) و ساير امامان معصوم هستند. اما اهل سنت منكر اين حقيقت هستند و نمى‌‌پذيرند كه در قرآن تصريح به لزوم اطاعت و پيروى از حضرت على(عليه السلام) و فرزندان ايشان شده باشد. اهميت معرفت امامان معصوم و ضرورت پيروى و تن دادن به ولايت و خلافت آن حضرات به حدى است كه اگر كسى از اين معرفت بى‌‌بهره باشد، به مرگ جاهلى از دنيا مى‌‌رود و بهره‌‌اى از اسلام و ايمان ندارد: امام حسن عسكرى(عليه السلام) فرمودند: مَنْ ماتَ وَ لَمْ يَعْرِفْ إِمامَ زَمانِهِ ماتَ مِيتَةً جاهِلِيَّةً؛[1] هركس كه بميرد و امام زمان خويش را نشناسد به مرگ جاهلى از دنيا رفته است.

شكى نيست كه معرفت امام در روايت فوق، به اين نيست كه انسان اسم امام و پدر و مادر ايشان را بشناسد؛ بلكه منظور اين است كه مسلمان آن امام(عليه السلام) را به عنوان ولىّ امر و كسى كه اطاعتش واجب است بشناسد و اگر انسان از اين معرفت بى‌‌بهره بود و ندانست كه از چه كسى بايد اطاعت كند، گمراه، و در بازى‌‌هاى سياسى هضم مى‌‌گردد. در كل، جامعه اسلامى اگر به مقام ولايت امر و حاكميت معصوم و كسانى كه از مجارى حاكميت آنها رهبرى جامعه را به عهده مى‌‌گيرند، شناخت و معرفت نداشته باشد، متلاشى مى‌‌گردد.

جايگاه و مشروعيت ولايت فقيه

نكته‌‌اى كه توجه به آن ضرورى است و ما به اختصار به آن اشاره مى‌‌كنيم اين