مى‌‌كند و ما را به چيزى فرامى‌‌خواند كه از جمله «اطيعوا اللّه» قابل استفاده نيست و آن تبعيت و پيروى از رسول خدا در امر حاكميت و رهبرى جامعه اسلامى و اطاعت از كسى است كه از سوى خداوند برگزيده شده تا هدايت زندگى اجتماعى و سياسى مسلمانان را به عهده گيرد و به عنوان مركز فرماندهى، از تشتت و پاره‌‌پاره شدن جامعه اسلامى و اختلاف و مشاجره جلوگيرى كند. كسى كه با قدرت و مشروعيتى كه خداوند در اختيار او نهاده، در بن‌‌بست‌‌ها و بحران‌‌ها راه‌‌حل نهايى را ارائه مى‌‌دهد و سخن او فصل‌‌الخطاب است و ديگران ملزم به تبعيت او هستند. در اين صورت، مردم به بركت رهبرى و ولايت او، از زندگى اجتماعى سالم و سازنده و نعمت اتحاد و الفت و برادرى برخوردار مى‌‌مانند و كار جامعه اسلامى به درگيرى و برادركشى نمى‌‌انجامد.

براى اينكه جامعه اسلامى باقى و پايدار بماند، بايد صالح‌‌ترين افراد، و در درجه اول پيشوايان معصوم، ولايت و حاكميت بر مردم را به عهده گيرند و مردم مأمور به اطاعت از آنها گردند و فرمان و دستور آنها براى همه مطاع باشد؛ در غير اين صورت اميدى به بقاى جامعه اسلامى نيست. از اين جهت، پس از اطاعت از خداوند و پذيرش ولايت او، اطاعت از رسول خدا(صلى الله عليه وآله) و جانشينان معصوم ايشان و پذيرش ولايت آنها بزرگ‌‌ترين واجب دينى است؛ چنان‌‌كه امام صادق(عليه السلام) فرمودند: بُنِىَ الاْسْلامُ عَلى خَمْس عَلَى الصَّلاَةِ و الزَّكَاةِ و الصَّوْمِ و الْحَجِّ وَ الوَلاَيَةِ، وَ لَمْ يُنادِ بِشَىْء كَما نُودِىَ بِالوَلاَيَةِ فَأَخَذَ النَّاسُ بِأَرْبَع وَ تَرَكُوا هذِهِ، يَعْنِى الوَلاَيَةَ؛[1] اسلام بر پنج چيز؛ يعنى نماز، زكات، روزه، حج و ولايت برپا داشته شده است و مردم به چيزى مهم‌‌تر از ولايت دعوت نشده‌‌اند؛ اما مردم آن چهار [ركن] را گرفتند و ولايت را رها كردند.

همه مسلمانان بالاتفاق اطاعت از رسول خدا را واجب مى‌‌دانند و ولايت و