در روايات فراوانى وارد شده كه منظور از «اولى‌‌الامر» در آيه مذكور دوازده امام معصوم(عليهم السلام) مى‌‌باشند؛ از جمله در روايتى جابر بن عبداللّه انصارى، صحابى بزرگوار رسول خدا(صلى الله عليه وآله) نقل مى‌‌كند:

«وقتى آيه: «يا ايّها الّذين ءَامنوا...» از سوى خداوند متعال بر حضرت محمد(صلى الله عليه وآله) نازل شد، من گفتم: اى رسول خدا، ما خداوند و رسولش را مى‌‌شناسيم، اما اولى‌‌الامر كه خداوند اطاعت از آنها را قرين اطاعت از شما قرار داده است كيانند؟ حضرت فرمود: هُمْ خُلَفائِى يا جَابِرُ، وَ أَئِمَّةُ الْمُسْلِمِينَ مِنْ بَعْدِى؛[1] اى جابر، آنان جانشينان من و امامان معصوم براى مسلمانان پس از من هستند.

ممكن است كسى ادعا كند كه اطاعت از رسول در آيات فوق، لازمه مقام نبوت و به معناى اطاعت از رسول خدا در امر ابلاغ وحى است و اين اطاعت چيزى فراتر از پذيرش و اطاعت از پيام وحى كه توسط رسول خدا به ما ابلاغ مى‌‌شود، نيست. پاسخ اين است كه در اين صورت، همان امر به اطاعت خدواند كفايت مى‌‌كرد و اطاعت از خداوند چيزى فراتر از اطاعت از قوانين و دستوراتى كه از ناحيه خداوند و توسط فرستاده خداوند ارائه مى‌‌گردد نيست و لازم نبود در كنار امر به اطاعت خداوند، جمله «اطيعوا الرّسول» ذكر گردد، چون در اين صورت، پيامبر به جز ابلاغ وحى كاركرد ديگرى ندارد، تا در كنار اطاعت از خداوند و دستورات و وحى او، اطاعت از رسول خدا نيز عينيت يابد. بواقع در اين صورت مقام رسول، همان مقام تلاوت و قرائت آيات قرآن است كه در آيه دوم سوره جمعه بدان اشاره شده است. اين مقام تنها وساطت در ابلاغ وحى است و كسى كه مورد اطاعت و تبعيت قرار مى‌‌گيرد، فرستنده پيام است. ذكر جمله «اطيعوا الرّسول» گوياى اين است كه خداوند چيزى افزون بر پذيرش وحى را گوشزد